Kabuklarını Kaldırdın Yaralarımın

Senin bir suçun yok,
Kalbim zaten kýrýktý...
Zaten batýyordu her nefes alýþýmda göðsüme;
Ýçim dýþým hep yaraydý...

Daha önce de sevmiþtim çünkü,
Daha önce de terkedilmiþtim sevdiðim tarafýndan...
Ýlk ayrýlýðým deðildin,
Dudaklarýna yerleþtirdiðin kuru sýký bir elveda’yla,
Canýmý çok fazla yakamazdýn...
Duymaya alýþmýþtý artýk kulaklarým,
Gözyaþlarýndan aþýndýðý gibi yanaklarým...

Daha önce de ölmüþtüm ben öyle hatýrlýyorum,
Katilimi iyi hatýrlýyorum.
Senden daha çok sevdiðim,
Senden daha çok öldüðüm o güzel katilimi.
Hiçbir þekilde onun gibi olamazsýn sen,
Üstelik o;
’Hoþçakal’ demiþti giderken...

Ve sen de gittin severken...
Ayrýldým, yarým kaldým...
Sorun deðil;
Zaten kýrýktý kalbim,
Zaten yaralýydým.
Sen sadece,
Kabuklarýný kaldýrdýn yaralarýmýn,
Ben de kanadým...

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: