ÇÖL CEYLANI

Nasýl anlatsam bilmem, sanki kömür karasý,
O saçlar ki içime kokusunu saplardý.
Dudaklar nar bahçesi, yanak elma yarýsý,
Güle; gül dedirtmeyen gülen bir yüzü vardý.

Eser ya güz rüzgarý, eser ya serin serin
Tarifi tarifsizdi içimdeki hislerin
Gökyüzünü sevmekti, dalmaktý derin derin
Mehtapta silüeti, güneþte izi vardý.

Gökte bulutlar bile yanardý ateþinden
Hele ki bir baktý mý, ok fýrlardý kaþýndan
Sanki dað rüzgarlarý esmiþti genç baþýndan,
Tepeden týrnaða dek iþvesi nazý vardý.

Ve bir gün hiç bakmadan ardýnda kalan ize
Bütün umutlarýmý topladý bir valize
Oysa ki ne yeminler ettik birbirimize,
Korkarým ki yarimin birinde gözü vardý.

Bir hüzün bestesine dönse de dileklerim
Yýllarca penceremde çürüse dirseklerim
Umudumla baþbaþa bir kor olur beklerim,
Döneceðim demiþti, bana bir sözü vardý.

O gitti tüm mevsimler hazan yapraðý giydi
O gözümün bebeði, canýmýn can eviydi
O kýzýl kýrmýzýmdý, o hüznün aleviydi,
Yüreðimde ateþi, içimde közü vardý.

Gonca gonca aþkýna açýlmýþken her yaným
Güz vurmuþ baðlardaki yaprak sayýldý caným
Bir umudun peþine düþmüþtü çöl ceylaným,
Bilmem ne renk baharý, nasýl bir yazý vardý?

Ve yýllar sonra bir gün, bir sabah seherinden,
Çýkýp geldi ceylaným düþtüðü çöllerinden.
Sanki içim daðlandý doksan dokuz yerinden,
Nasýlda sýký sýký tutmuþtu ellerinden,
Canýmýn can özünün yanýnda kýzý vardý.



Bayram Mecit
Sosyal Medyada Paylaşın: