Korkuyu düþünmeden ölüme yatmak anne
Nasýldýr bilir misin o anda gülümsemek
Sözcüklerin mührünü, fikrime atmak anne
Tanýdýk isim gibi çabucak özümsemek
Kolumu kaldýracak katre dermaným yokken
Gözümde karanlýðý, ne mümkün çözümsemek
Uyanma düþüncesi çaresizliðe çokken
Baþýmda dönen ruhu, olur mu küçümsemek.
Silinmeyen bir süstü aynadaki yüzümde
Ne sudan etkilendi, ne yakýcý güneþten
En torpilli yanýyla barýnýrken özümde
Simâmý nurdan sandým, düþmek bilmez ateþten.
Dünden kalma haliyle saatler durmuþ sanki
Yarý ölgün uykumdan sýyrýlýnca aniden
Uyanmam için zaman, gongunu vurmuþ sanki
Zeval vakti, sandým ki gün doðuyor yeniden
Anlatsam anlatýlmaz öyle tarifsiz an ki
Bir hürmet bir itibar bu yaþýma fezada
Düþ gibi gösterdiði gelecekten zaman ki
Bulutlarýn üstünde tek baþýma semada.
24 Haziran 2012 / NÜS