Güvendiğim Dağlardaki Çığlar...

Küçücük sandalýmla limaný terkettiðim gün baþladý bütün sancýlarým
Koskoca okyanusa küçük bir sandalla baþkaldýrdýðýmda kaybettim ben savaþý
Oysa biliyordum en baþýndan kendime olan güvenim;yok olacaðýmýn önüne geçemezdi...

Dost görünen yakamoz yalnýzca onu seyre dalarken dosttu
Yýldýzlar yalnýzca seyrederken parlaktý bu kadar
Ve ay yalnýzca onun altýnda hayallere býrakýrken benliðimi iyiydi bana
Oysa kendimi uçsuz bucaksýz okyanusa attýðýmda,
Ne yýldýzlar vardý yanýmda ne ay
Ne de dost sandýðým yakamoz yanýmdaydý...

Hele sen yarim,
sahilde kurduðum hayalin bile yek býraktý beni karanlýk gecelerde
Zaten ben hep sonsuzluklarda kaybettim her þeyimi

Daðlarýn doruklarýnda esintisine hayranlýk duyduðum rüzgar
Kendimi o esintiye kaptýrdýðýmda iyi yüzünü göstermedi bana
Hele de salýna salýna göðe yükselen uçurtmama,
yardýmcý olduðu kadar bile el uzatmadý

Kaybettim iþte her þeyimi
Ve hep iyi günde yanýmda olup kötü günde kaybolan
Dost diye benliðimi çiðnediklerim yüzünden kaybettim...

Ve ne zaman güvenip arkamý dönsem hayata
Sýrtýmdaki býçak yaralarý içinde buldum kendimi
Oysa ben öðrenmiþtim en baþýndan
’En çok güvendiklerinden yersin en büyük darbeleri’...


Sosyal Medyada Paylaşın: