DİYOR Kİ BUDİST RAHİP

’Atmayýn efendim’ diyorum, ’atmayýn çiçek bana’,

Hem Budist, hem rahibim; o güzel çiçek bana,
Hem diken görünecek, hem de günah saçacak...

Alýþkýn deðilim ben, varlýðýna bedenin,
Yok-bedene alýþtým küçücük hücrelerde,
Ruhum ancak böyledir ki enginlere uçacak...

Bu güzel insanlardan, ne mi vardý kaçacak?..
Bu rezil insanlýða, ne var ki yaklaþacak?..
Bir tür soru yumaðýdýr, tüm yaþam kimi zaman...

Bugün böyle geçti de, yarýn ne mi olacak?..
Dün ve bugün nasýlsa, yarýn öyle olacak...
Geç farkediyor bunu, dýþar’da olunca insan...

Kavrýyor bir çýrpýda, mabedde olunca insan;
Bir varlýk olduðunu, serçelerce büyücek,
Küçücük, yýldýzlarca... Kainatta bir böcek...

Kainatta bir böcek... Budur iþin gerçeði...
Kainat da küçülür içten bakýnca gerçi...
Kainat bir yüreðe, sýðar o vakit, bir an...

Ekmek lazým yine de, yeter bir dilim olsa...
Baþaramadýk henüz, besinsiz varolmayý...
Bedenim ile ruhum, çoktan ayrýldýysa da...

Çok özledim çoðu zaman, puslu bir dað olmayý,
Yüzyýllýk koca aðaç, sayýlamayan, halkalarý,
Göðsümde karþýlamak isterdim, rýhtým olup, dalgalarý...

Ýþte böyle þiþman bir gerçeklik var içimde...

Pirinç verin en iyisi, ’acýktým’ demiþ miydim?..
Girmedi asýrlardýr, bir tane, boðazýmdan...
Ýþte böyle kocaman bir açlýk var içimde...

Doyacaðým bir avuçta, yarým avuç, çeyrek avuç...
Rüyada kendimi bir kez, pirinçlikte gördüydüm,
Bunca pirinç içinde, ölecektim açlýktan...

Bir asýrdýr ölmüyorum, yaþamýyorum, konuþmuyorum,
Demeyin siz bana þimdi, ’Þundan da ye, þundan iç...’
Ben tüm içimdekileri, boþaltma çabasýndayým...

Ýþte böyle koca bir boþluk olsun içimde...

’Atmayýn efendim’ diyorum, ’atmayýn çiçek bana’,
Hem Budist, hem rahibim; o güzel çiçek bana,
Hem diken görünecek, hem de günah saçacak...
Sosyal Medyada Paylaşın: