Aynen
Bir ben kaldým özleminin eþiðinde sabahlayan,
Bir ben…Her bir tiktaðýnda guguklu saatin…
Umarak neler neler olacaðýný…
Anlayarak bir adanýn sonsuz yaný olduðunu…
Karalarda kuzey güney doðu batý var iken…
Engin deðil o kadar, eþiði özlemin…
Demek, bir adada deðiliz…
Titremesin ellerimiz ayakkabý baðlar iken…
Yepyeni þehirler oluþuyor,
Beynimdeki depremlerde…
Kimsenin yaþamadýðý, bitkilerden baþka…
Bilmediði kimsenin, ne renktir bulutlarý…
Yalnýz ben mi bilirim o kentleri, yok mu kimse?..
Bende tüm bir evrenin depremi mi var yoksa…
Aman vermiyor iþte depremler beynimdeki…
Yýkýlýyor tüm kentler, yenileri kuruluyor…
Bu akrepsiz, yelkovansýz kum saatinde,
Boðuluyor guguk kuþu havasýzlýktan,
Ýniþinde usul usul, kum tanelerinin…
Terse çevirip onu, kurtaran kuþu kim?..
Kimdir bunca az yapan taneleri, gövdesini bunca dar?..
Her an içime akan o iri taneleri,
Mümkün müdür bir þekilde benden çýkarýp savurmak?..
Vakti geldi: Çýksýn artýk guguk kuþu aðzýmdan…
Öyle çabuk geçmiyor yanýk yarasý ama
Zaman çabuk geçiyor…
Eriyor kum taneleri, denizde bitimsiz…
Elleri var, gözleri var cankurtaranlarýn amma,
Olmuyor cankurtaran, her eli gözü olan…
Bundandýr, her saatli, olamýyor saatçi…
Durur adada tümden, çabuk geçse de zaman…
Baþlar kaldýðý yerden, basýnca karaya ayak…
Sollayarak tüm insanlýðý,
Hayvanlara yönelir, bitkilere…
Onlarý da bir kalem, tutsak eder zaman…
Deðiþmez hiç yörüngesi, aðýr, koca dünyanýn,
Dünyada hiç bir kolda tek bir saat olmasa…
Deðiþir yörüngesi, iþe giden insanlarýn,
Tek bir saat olmasa, hiç bir kolda dünyada…
Sen ne ömürsün ey zaman kimi zaman sen ne ölüm…
Sanýrsýn ki aþký sonsuzluða yetiþtiriyor…
Sonludur aþk, yanýp sönen sonra kayan yýldýzlar gibi…
Sonludur insan ömrüne sýðabilecek denli…
Sonsuzdur, ayýrdýn mý binbir parçaya…
Sayýlsa da sayýlamaz… Geçse de geçer…
Kanat çýrpýþý bir serçenin, dama konuþu…
Hepsi sonlu, sanýrsýn ki tam þu an bitecektir…
Sonlu hepsi, kýrýlacak yýllarca duran saksý…
Hangi kapýlar idi açýlan
Sonsuzluk kapýlarý kapanmadan önce?
Daha önce var mýydý bu gökyüzü,
Çarpýþý yüzümüze ada rüzgarlarýnýn?
Daha önce küçük müydü bu kadar ellerimiz,
Kýsýk mýydý gözlerimiz, boynumuz öne eðik…
Hangi kapýlar kapanmýþtý yüzümüze,
Sonsuzluk kapýlarý kapanmadan önce…
Bir yýldýz kayýyor, aydýnlanýyorum…
Ona gitmede her güz, göçmen leylekler…
Ondan gelmede her vakit karanlýk ýþýðý göðün…
Onda kayan, sanki bütün evren, bütün doða…
Ve parlayan, parlayamaz sonsuza kadar…
Aydýnlatmayan yýldýz, ömrü boyunca,
Kayarken, pek imanlý gitmek istiyor…
Aydýnlýktýr, gitmeden, son defa ve ilk defa…
Kaydý yýldýz…
Bu simsiyah gökyüzü cebinde, belki bir dolunaydý…
Gösterdiði kimi vakit, sakladýðý baþka zaman,
Getirdiði çoðu zaman, yerde, ölümlülere…
Hangi yandaydý kaymýþ yýldýzlar mezarlýðý?..
En son oradaydý…
Cebinde bir ay, dolunay, yarým ay, hilal…
Üstünde yeni açmýþ bir kasýmpatý…
Daralan bir ateþ çemberinin ortasýnda,
Küçük bir köpekti kalan…
Bilmezdi ki kurtulunmaz bu þekilde soðuktan…
Ýlerliyor çember, kalleþ kalleþ, aðýr aðýr,
Kapatýyor gözlerini þimdi artýk o köpek,
Deðmesinden az önce, ateþin, bedenine;
Gülümsüyor bir ancýk, ýsýndý o nihayet,
Dar ateþ çemberini, üstüne giyene dek…
‘Evrenden kalanlar ner’de?’ diye soran varsa,
Kara ateþlere gebe bir kül bulutunun altýnda…
Yeniden harlanmada, þimdi o ateþ;
Almak için içine, geriye kalanlarý…
Kül olsun savrulsun diye geriye kalan yerde…
Oysa yer kalmayacak, savurmaya külleri;
Yandý mý baþtan sona tüm geriye kalanlar…
Ateþ süpürsün artýk, hala harlý külleri…
Külrengi bir aðaç gövdesinin sevgisiz damarýnda,
Belki eriyeceðim… Eriyip gideceðim!
Yüzyýllýk aðaçlarýn kof gövdelerinde,
Dallara yürüyüveren o kofluk belki benim…
Belki benim, halkalarý, içi yenmiþ aðacýn…
Belki benim, çiçekleri her baharda kuruyan…
Belki benim, kalýn kalýn o örümcek aðlarý…
Silkelenip kýrýlan dallar da benim…
Hapsolmuþ bir karýnca da deðilim,
Kanatsýz bir sinek de…
Kuyruðu tenekeli kedi ise hiç mi hiç…
Kuyruðu kestirilmiþ bir köpek deðilim hiç…
Sevgilinin ellerinde soluvermiþ bir çiçek?
Lal kafeste kahrýndan ölüvermiþ kanarya?
Zýplamaktan yorulmuþ, emekli bir çekirge?
Hortumu su çekmeyen, hantalcana bir fil miyim?..
Yeleleri aðarmýþ, aðýr aksak bir aslan?..
Ben kimim?
Ýnsan mýyým, zamanda tutsak?..
Ben kim isem, aynen öyleyim…
Aynen öyleyim…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ulaş Başar Gezgin Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.