Ablaya Susamak

Benim hiç olmadý hayatta ablam,
Hindi yaptým dün ilk kez, ablam olmadý...
Islandým baþtanbaþa -kapama o radyoyu-

Tir tir titreyiþiyle tüm bedenimin,
Hep soba baþýndayým, kýzarmýþ burun...
‘Ablam’ diyorum benim, ‘hiç mi hiç olmadý’...

Kucaðýnda taþýyacak biri varsa küçükken,
Her kimse o, unutsam da, ablam deðildi...
Hatýrlasam yine bir... Ablam olmadý benim...

Masalcý bir ninem vaaar idi belki,
Solmadayken baþþehirin yorgun, bitkin trafosu,
Herkesin ablasý vardý; yoktu benimse...

Olsundu ya, mühim deðil gerisi...
Ýster aramýzda altý yýl olsun,
Ýster ise altmýþ güncük olsundu...

Bana seksek öðretecek, tavlayý bana...
Evet, hep beni bakkala gönderecek;
Ama saymayý öðretecek, tüymeyi bana...

Benim ablam olmadý, ablam olmadý...
Camlarýn buðusuna, tüm o yaðmurlu günlerde,
Yalnýz kendi ismimdi yazdýðým, üþüyerek...

Birgün evlenecekti, baþtan belliydi,
Bana rehber olacak, yuvadan uçana dek;
Uçsundu; olsundu yeter ki... Ama olmadý...

Ben ablayým evet ama, kime ablayým?..
Ben kardeþim, doðrudur da, kimin kardeþi?..
Hepsi yalan, tüm o haylaz, hayta çocukluðumu,
Yalnýz kendimle geçirdim, kendimde geçirdim...

Benim sanki daha önce babam da olmamýþtý...

Sosyal Medyada Paylaşın: