Dökülürken son yapraklar‏ (aynadaki yüzüm‏) Tayfun54
Dökülürken son yapraklar‏ (aynadaki yüzüm‏)
ayný masalýn içinde ikimiz de yandýk sana bir çýðlýðýn yankýsý , banaysa yorgun bir ömrün izlerini taþýmak kaldý.
aynadaki bu adam ben miyim? gözlerimden sýyrýlmýþ yosun renkli düþler gölgesi vurur kirpiklerimden kara gecelerin ondan gözaltlarýmda bu mor halkalar yaðmur mevsimleri yýkamýþ yüzümü ve yalnýzlýk ikindileri bu yüzden belki dudaklarýmda ýslak mermer sessizliði
içimizden konuþtuk seninle bazen yutkunarak ben çekip gittiðimde hani dinamitler patlardý kendime küstüðüm anlar anlamsýzca kýrardým seni suçluymuþsun gibi sen sakince beklerdin ve belki en çok sen dokunurdun yüzümdeki çizgilere belli ki canýn yanardý bir vakitler karlar çoðalmamýþtý saçlarýmda o zamanlar sende gençtin ve hatta çocukluðumuz kadar eskiydi birlikteliðimiz
çok masal kahramanlarý çýkardým karþýna ne bileyim iþte inanmýþtým nerdesin çocukluðum hadi uzat ellerini tutunayým kanarken ay dökülürken son yapraklar beni gelincikler içinde bekleyen, o yaþlý kadýnýn ellerine götür yüreðimdeki esir güvercini savurayým kavuþsun Ferhat’ýna Þirin’de.
hatýrlýyorum da içinden yaralý çýktýðým her çatýþmada, omuz omuzaydýk ve her bakýþýn pansumandý acýlarýma hiç terketmedin beni her ihanette suçlarken seni, tek laf etmedin
þimdi gözlerimizi yumalým aynadaki yüzüm üçe kadar sayýnca açacaðýz "kutlu olsun doðum günün" geri kalan ömrümüze yine birlikte doðacaðýz...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Tayfun54 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.