KIYIDAKİ ELMAYA BİR SES

ey canýmýn güftesi, eylülün ikinci haftasýydý o sýra
bana gülümseyerek getirdiðin bir bardak suydu o sýra

hatýrla denize hiç bakmadýk çünkü kýyýsýndaydýk
bir elma kendi kendine büyür dururdu o sýra

bir kýyý ikindisiyle bir elma öyle kendiliðinden
büyürler bir öfkenin ya da bir daðýn yanýsýra

bir kýyýnýn beslerliði bir elmadan ayrýlmaz gibi ama
elma soðuk bir kýþ akþamýnda bile yenir ýsýra ýsýra

bir öfkeyi diriler durmadan elma, ovadan gelir
elbet küfelerle sandýklarla hüzünlerle ardýsýra

ey geçmiþten gelen konuk, sonsuz düðmelerimi tut
yerlerini yadýrgayan sonsuz iliklerin adýna

ey canýmýn güftesi, denize hiç bakmadýk, hatýrla
tek pencereli bir odada elma yedik ýsýra ýsýra

elmanýn topraktan süzdüðü gemilerin denizlerde gezdiði
bir tatildi, bir geçiþtirmeydi, yalnýzlýktý bir kusura

neydi, ne doðruydu, nerden vardýk yakýþmýyor konuþmak bize
öyle barýþlar okuyup yalnýzlýðý yaþamak kara kara

ey canýmýn güftesi, ey penceresi bütün sýkýntýlarýmýzýn
bizim babalarýmýz neden ölürlerdi hatýrla sýra sýra

bu söylediðim iyi bir þarkýdýr elle bile hatýrlanýr
yani þu, ateþ ve deniz buluþurlar bir limanda arasýra

yani þu, elma yenir ve balýk durmaz kaçar
ama yenilmezler artýk buluþtuklarý sýra

Sosyal Medyada Paylaşın: