OTUZÜÇ MENEKŞE

Bir morlukta alabora oldu gök
Tan söktü
Güneþ dik doruklara konan bir öpücüktü.
¦

Yürüyordu
Yürüyordu deðil, sürülüyordu
Bir ak ölüme suçsuzlar, öbek öbek;
Korkunç bir önseziyle tanýk tepeler
Utançtan eriyip küçülüyordu.
Yataðýnda sütlü kahve içerken
Karýcýðý kýrýtarak geçerken
Paþa orasýný kaþýdý derken.

Otlar daha bir diridir þu an
Koyak daha bir can kokulu.
Öte yandan süngü, candarma, namlu
Bir de o paþadan gizli buyrultu;
Bir alçaklýk göz kesilmiþ, namludan
Gelincik yüreklere niþan alýyordu.
At üstünde geçer baþkent sýrtýndan
Ülkeyi kurtarmýþ derler yaðýdan
Daha bir yaðý mý olurmuþ ondan?

Göz baðlý, diz baðlý, dil baðlý
Sýralandý yanyana otuzüç karaltý
Ve niþancýlar çöktü.
Þu ýlýk dað yellerinde sabahýn, mermiler
Bir kýlýç komutla, yaðmurca boþanýp
Koca çýnarlarý biçti yere döktü.
Ne horoz sesi, ne ezan, ne koyun
Ala bir acýlýkta tüm doða suskun
Bitti demir aðýrlýðý uykusuzluðun.

Bu dað ne kýyýmlar görmüþtür bu dað
Bu yöre ne açlýklar, kavgalar, kanlar...
Ve bu su, ne canlar almýþtýr bu su
Ne gelinler yutmuþ, ne taylar, boðalar...
Ama bu kan var ya, otuzüç damla kan
Varan þu otuzüç sýcak pýnardan
Akýp ezgi ezgi artýk çaðlara
Onu tüm kirlerinden arýtýyordu.
Buyurdu ölenler: kin tutulmaya
Son bula bu acý, bu kan, bu kýya
Mutlulukta yaþana koyun koyuna.


Bir kýzýlda alabora oldu gök
Gün söktü
Ve otuzüç menekþe günle boyun büktü.

Sosyal Medyada Paylaşın: