Þe
Zaman ve İnsan
Zaman ve Ýnsan
Zavallý ruhumun beþeri yurdu,
Kendi âleminde düþler zamaný.
Hayat aðacýnýn özünde kurdu,
Durup dinlenmeden diþler zamaný.
Bir elim ekmekte bir elim kanda,
O yüzden bir ýþýk görünmez tan’da,
Zehirli sarmaþýk büyür sol yanda,
Saðda bir telkâri iþler zamaný.
Önce koca ömrü heder ederim,
Sonra tek suçlusu kaderdir derim,
Söðüt gölgesinde keyfe kederim,
Taþýr kanadýnda kuþlar zamaný.
Düþman içimdeymiþ, deðil fizanda,
Ýzana muhtaçmýþ meðer izanda,
Doðru deðiþmez ya, yanlýþ azanda,
Bir zaman bahara kýþlar zamaný.
Hevesler, hayaller uçmuþ, nerdeler?
Dün uçanlar düþmüþ, bugün yerdeler.
Sürülen sürgüler, inen perdeler,
Baþka bir boyuta eþler zamaný.
Seslenir mübaþir; bu senin davan.
Bakarsýn zeminle birleþir tavan.
Yorulunca saat akrep, yelkovan,
Paslanan guruba fiþler zamaný.
Þefik Tiryaki.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.