Umudu Namluya Sürdük

Tükenince için için yanan mum gibi,
Çýrýlçýplak kalýrsýn, bir baþýna
Yangýnlarýn bitmiþ, küllerin savrulmuþtur
Sancýlar kaplar bedenini, düþünceler biter.

Sevdalarýný sorgularsýn bir solukta,
Ve senden kesilince selam-sabah
Baþýn düþer omuzlarýna, tüm aðýrlýðýyla,
Boðar bir öfke bedenini, belki de aðlarsýn.

Ne garip, böylesi yýkýntýlar içerisinde,
Tutunacak bir dal, bir el ararken,
Kuruyan asmalar gibi solarsýn,
Yapraðýn da kalmaz üzerinde.

Yalan seneler, mevsimler, geçince birgün,
Yüzümüzde þaklar, kýrbaç gibi rüzgar,
Eskisi gibi deðil þimdi gökyüzü,
Uçtu gitti uzaklara özlediðimiz kuþlar.

Yalnýzlýk bir çizgidir, siyah ve aðlatan,
Yumuþak bir umuttu düþünü gördüðümüz,
Onlarý da bir namluya sürdük,
Bir kurþunun peþine saldýk...

Selahattin Yetgin


Sosyal Medyada Paylaşın:

Selahattin YETGİN Åžiirleri

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.

En Çok Okunan Şiirleri

Aşka Eridik Devrilişlerle Yüreğimin Mimoza Çiçeği Ol Yaşamak Onurlu Nutuk Şahmeran Sevda Sen Aşksın Göğsünde Uyut Beni Yar Özlemim Dağ Çiçeği Ölümsüz Bir Tutkudur Fenerbahçe Kanlı Bir Çarşaf Şimdi Yokluğun Aşk Tende Kancık Bir Kurşun Yarası