YOKOLUŞ

Ölümün karanlýk yüzü

düþtü yüreðime

gölgelerle...


Kör kuyulardayým

vurmuþum dibe

ne hayat, ne de dünya

umurumda deðil

yok olmaktan baþka...


Ölüm soðuk

acýtýyor beni

ruhumu alýp

terkediyor bedenimi...


Hissediyorum;


Vurgun yemiþ gibi

yakýyor etimi

ölümün sessiz çýðlýðý

çaðýrýyor beni...


Bilmez ki ölmüþüm ben

hem de yaþarken

saklambaç oynuyor benimle

bilmiyor ki yokum ben

bilmiyor ki

çok seneler geçti

ölümümden...
Sosyal Medyada Paylaşın: