AVUÇLARIMDA SONBAHAR...

Avuçlarýmýn arasýndan kayýyor yaþam aðýr aðýr

Gün soluyor, alacakaranlýða bürünüyor içimde

Yorgun ruhum çaresiz _býçak sýrtý_

Zamansýz sonbaharlar çalýyor kapýmý.


Daðýnýk düþlerdeyim sisler arasýnda

Aðýr uykulardan uyandý yorgun bu beden

Sonsuzluða karýþmak güz yapraklarýyla topraða

_olmaz_

Vakit daha çok... Çok erken...


Ben yorgun... Ben yenik... Ben yitik...

Korkularýmýn gölgesinde tükeniyor nefesim

Büyüdükçe büyüyor karanlýðýmýn ayak sesleri

Canýmdan can gidiyor, gitme yüreðim.


Son bir ümit diyorum hayatýn kýyýsýnda

Asýlý kaldý ömrüm yerle gök arasýnda

Vakit geç... Geç kaldýnýz umarsýz baharlar

Yeþiller döndü sarýya, bitti ruhumda zaman

Avuçlarýmýn içinde _suskun_ bir soðuk can.


Sosyal Medyada Paylaşın: