BİR ÖMRÜN SON DEMLERİ...

Kaç zamandýr hüznün duvarlarýna yaslanmýþ yüreðim

Sinmiþ ruhuma ilmek ilmek dokuduðum düþlerim

Hangi gönül sýðdýracak içine bu çaresizliði

Hangi yalancý rüzgarlar savuracak bu sessizliði...


Gün be gün soluyor umutlar, karýþýyor güz yapraklarýna

Ne kaldý ki elimizde ucu yanýk anýlardan baþka

Ey ömrüm!.. Bu kadar mýydý vadettiðin hayat ?..

Zaman bir su... Akýp gitti nice yaþanmýþlýklar...


Yüreðime sýðdýramadýðým mevsimler bana düþman

Oysa ne baharlar, ne fýrtýnalar vardý yaþanacak

Dokunmayýn tenime dokunmayýn zamansýz sonbaharlar

Daha yeni baþlýyordu benim için ilkbahar...


Hükmü geçmiþ ömrün son demlerindeyim

Son duraðýnda göçebe ruhum bir sýðýntý þimdi

Acýyan kalbimin çýðlýklarý arasýnda kavuþuyor tenim

Ey hayat!.. Hangi yalnýzlýklara emanet ettin beni ?..
Sosyal Medyada Paylaşın: