Ayla örtünüyoruz çaðlardýr, buðulu camlar ve farklanmýþ yüzümüzle. Baþkalarý uygarlýktan söz ediyor, bilmeden her geriye dönüþün belki ulaþýlmaz bir ileriye adým olduðunu. Tohumdan korkuyoruz, yeryüzünün ilgisizliði hafif kýlýyor bedenlerimizi, bakýþýmýz göðe yönelirken yürekler serin tutuluyor. Sonra her çýnlamayla endiþe güðümleri omzuma biniyor; topraðýn deðiþmezliði, yapýlarýn kalýcýlýðý, analarýn istemi kadar tehdit edici yükler. Örümcek aðýnda gizlenen eski yazýlar kinin kuþkusunu kusuyor. Yeniden hatýrlanýyor bir zamanýn beyaz evleri, dudaklarýn uyarýsýyla sonu ertelenen aþkýn iyicil kucaðý açýlýyor, öte dünyanýn gerçek konutlarýnda. Çerçeveleri yalnýzlýklarýmýzdan oluþan, kapýlarý acýlardan örülmüþ, toz, taþ, geçmiþ ve þimdiyi saklayan güzellik! Hiç bitmesin diyoruz dingin tavrýmýz, bir kez seçilmiþ uðraþý yaþamdan ayýrmamakla. Arýnalým, arýnalým artýk yolsuzluklarýndan þu densiz yeryüzünün kalýk çirkefinden; sevgi yazýsýyla!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nilgün Marmara Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.