Gizi Kazınmış Aynada Yüzyüze Geldiler.

Pencerede elmas tanecikler ve çevresinde delikler. Göz için. Deli. Çöl faresi. Kum bekçisi. Cýmbýz gözlü. Ýðne burunlu. Eskiden bir yýldýzmýþ. Göðünü yitirmiþ. Kumda þimdi. Falýna bakýyor. Yeniden dönecek mi? Taneleri kimi zaman tek çýksýn diye sayýyor. Olmuyor, çift çýkýyor. Bazen ’çift’ tutuyor içinden. Bu kez de tek çýkýyor.
Bulamýyor gök kuma hangi sayýyla yazýlmýþ. Geceleri iyice umutsuz, renk körü... Çölde her þey birbirine karýþýyor. Yakýnýndaki ev bir canavar, kýpýrtýsýz, tetikte. Penceresinde elmas tanecikleri var, bunun ayrýmýnda. Ardýnda bir karaltý bazen; izleniyor, bunun da ayrýmýnda. Cýmbýz gözlerini belli etmeden odaklýyor pencereye doðru, dönüp, dikeliyor. Iþýklýysa zaman, maki þemsiyesinin gölgesine sýðýnýyor. Bulutlu günler saydýðý bir yana aktardýðý kum taneciklerinden oluþan tepenin üzerine tünüyor. Paranoyak bir fare. Canavardan çok korkuyor. Çöle eklenmiþ denize bakýyor geride duran elmas çerçeveyi unutmadan. Her ikisini de anlamýyor. Ýkiye ayýrýyor tek ve çift gibi. Arkadaki canavarýn sayýsý tek, önünde açýlan mavilik çift. Suya varamýyor, ýslanma korkusu var, eve de dokunamaz her gün her gece orada tek baþýna; pencere; karaltý; canavar... Dehlize iniyor, ürpertiyle kývrýlýyor karanlýða. Çýkarsam, çýkarsam, bakacak aþaðýlýyarak, anlayýþsýz, ezercesine, bakacak bana. Denize bakýyormuþ gibi yapýyor beni izliyor, saydýðým tanecikleri, þemsiyemi, dehlizime inen delikleri... Gözlerime bakýyor. Gözlerimi cýmbýza benzetiyor, iðne burunlu diyor bana, deli diyor, kum bekçisi diyor, göðünü yitirmiþ bir yýldýz diyor bana, kumda fal baktýðýmý sanýyor, gök haritasýndaki yerimi bulmaya çalýþtýðýmý. Renk körüymüþüm, paranoyakmýþým, umutsuzmuþum, korkuyormuþum denizden evden ondan. Dehlizimde tetikte beklediðimi düþünüyor, tedirgin olduðumu. Bilmez ki tüyle kaplanmýþ et ve kanda akýþan hayvan erincini. Diþ ve týrnak ve kuymk ve kürk ve hýz ve kayma ve... Diþlerini gösterecek bir gün, maskesi düþecek diye düþünecek. Hayvan diþlerini. Hayvan güldü. Güldü hayvan oysa, bilemez. Öfke sanacak, saldýrýdaki inceliði öfke bilecek, kin kabul edecek tümünü, diþi, týrnaðý, kuyruðu, kürkü, hýzý, kaymayý.
Her gün her gece her an önünü ve ardým düþünüyor. Hiç bir düþ kurmadan, yalnýzca ön ve art. Art ve ön. Uluma ve dokunma korkusunu yenerse suya dalabilir, yüzebilir, dönüp canavara týrmanabilir. Pencerenin elmas taneciklerinden birine yakýn durup bir deliðe yaklaþarak diþlerini gösterebilir. Öç alma duygusuyla yanarak ’Neden büyüdünüz, genleþtiniz, yayýldýnýz, gövdelerinizle, aletlerinizle, anlaklarýnýzla, aþklarýnýzla, aðlatýlarýnýzla, güldürülerinizle, yüceliklerle, bayagýlýklarla; bu yerküreyi nasýl iyeliðinizin bir yapýtý olarak algýlýyor onu altetmeye çalýþýyorsunuz? ’ sorabilir. Neden ve nasýlla, damarlarýnda akýþan hýnç dile, diþe gelir o zaman. Benden tiksiniyor. Donanýmlý olduðumu sanýyor, kürkümün bir zamanlar olduðunu, sonra yokolduðunu varsayýyor.

Sosyal Medyada Paylaşın: