ÂMİNLER YÜKLÜ DUÂ’M

muhabbet gözesinden coþku ile kaynayan
iki can ýrmaðýz biz;
sekerât-ý aþk ile ayný denize akan…
efsunlu bir perdeyle perdelenmiþ aramýz;
cezbeder cennet gibi,
ürpeririz açmaktan …

ateþ ile barutu imrendirir özümüz.
aþkýmýz coþkudur bir yanýyla;
yürek kanatlandýran…
diðer yanýyla amansýz bir kýyâmet!
deliþmen, fütursuz,
piþmanlýkla yandýran…

ayrý mevsimlerin yaðmurlarýyýz gülüm;
sen; çiçeði burnunda bir nevbaharsýn;
baharý kýskandýran…
ben; yýllarýn yorgunluðunu sýrtlamýþ,
hayatýn kýyýsýna iðretice tutunan
bir vakti hazan…

aralanýp ta bir gün gerçek hayat perdesi;
þaþkýnlýkla her bir can
ayýlýnca ölüm uykularýndan…
ilk seni arayacak gözlerim insanlar arasýnda,
ebedî yâr akdiyle seni dileyeceðim
vedûd olan mevlâ’dan…

çünkü sen; gönlümde ki hasret ufkumsun benim,
sen; yûsuf’un bitimsiz gönül sancýsý,
gül yürekli züleyhâ’m…
sen; özlem aynamda ki silinmeyen sûretsin,
sen; kendimden bile sakýnarak
ukbâ’ya sakladýðým âmînler yüklü duâm…

Sosyal Medyada Paylaşın: