Sen Yoktun..

Sen Yoktun..

Sen yoktun,
Buralar günlük güneþlikti,
Yemyeþil aðaçlara cývýl cývýl kuþlar ötüþürdü.
Sýcacýktý buarda insanlar ama ben hep üþürdüm.
Çünkü sen yoktun..
Sen yoktun,
Ben hep saçýmý senin sevdiðin gibi kestirdim,
Hep o en sevdiðin kazaðýmý giydim yaz kýþ..
Beynimden yüreðime bir çift söz düþtüðünde de sen yoktun,
Baðýra baðýra ’alýþ’ dedi beynim, ’mecbursun alýþ’..
Sen yoktun,
Buralara karlar yaðdýðýnda.
Evlerimizin çatýlarý bembeyaz olduðunda sen yoktun..
Masum sevdamý ömrüne adadýðýmda sen yoktun..
Ellerim ayazlarda buz tuttuðunda,
Dudaðým kuruduðunda,
Dilimden son ’seni seviyorum’ aktýðýnda,
Ayaklarýmda takat kalmadýðýnda sen yoktun !..
Bir bardak su verenim olmadýðýnda da yoktun sen..
Sen hiç yoktun,
Hiç olmadýn..
Sen yoktun ben kendime geldiðimde,
Sende kalanýmý zor bela aldýðýmda sen yoktun..
Kalbimden seni týrnaklayarak söktüðümde,
Ýçimdeki kelebekler bir bir can verdiðinde,
Son günümde,
Son gecemde,
Son nefesimde,
Ben öldüðümde sen yoktun..
Sen hiç yoktun yanýmda en zor zamanýmda..
Ýnþallah dermansýz kalýrsýn en yýkýk zamanýnda..




-Emre Ýnan-
Sosyal Medyada Paylaşın: