KARLI KAYIN ORMANINDA

Karlý kayýn ormanýnda
yürüyorum geceleyin.
Efkârlýyým, efkârlýyým,
elini ver, nerde elin?

Ayýþýðý renginde kar,
keçe çizmelerim aðýr.
Ýçimde çalýnan ýslýk
beni nereye çaðýrýr?

Memleket mi, yýldýzlar mý,
gençliðim mi daha uzak?
Kayýnlarýn arasýnda
bir pencere, sarý sýcak.

Ben ordan geçerken biri:
’Amca, dese, gir içeri.’
Girip yerden selâmlasam
hane içindekileri.

Eski takvim hesabýyle
bu sabah baþadý bahar.
Geri geldi Memed’ime
yolladýðým oyuncaklar.

Kurulmamýþ zembereði
küskün duruyor kamyonet,
yüzdüremedi leðende
beyaz kotrasýný Memet.

Kar tertemiz, kar kabarýk,
yürüyorum yumuþacýk.
Dün gece on bir buçukta
ölmüþ Berut, tanýþýrdýk.

Bende boz bir halýsý var
bir de kitabý, imzalý.
Elden ele geçer kitap,
daha yüz yýl yaþar halý.

Yedi tepeli þehrimde
býraktým gonca gülümü.
Ne ölümden korkmak ayýp,
ne de düþünmek ölümü.

En acayip gücümüzdür,
kahramanlýktýr yaþamak:
Öleceðimizi bilip,
öleceðimizi mutlak.

Memleket mi, daha uzak,
gençliðim mi, yýldýzlar mý?
Bayramoðlu, Bayramoðlu,
ölümden öte köy var mý?

Geceleyin, karlý kayýn
ormanýnda yürüyorum.
Karanlýkta etrafýmý
gündüz gibi görüyorum.

Þimdi þurdan saptým mýydý,
þose, tirenyolu, ova.
Yirmi beþ kilometreden
Sosyal Medyada Paylaşın: