MEKTUPLAR-01

Saat dört
yoksun
Saat beþ
yok
Altý, yedi,
ertesi gün, daha ertesi
ve belki
kim bilir...
Hapisane avlusunda
bir bahçemiz vardý.
Sýcak bir duvar dibinde on beþ adým kadardý.
Gelirdin,
yan yana otururduk,
kýrmýzý ve kocaman
muþamba torban dizlerinde...
Kelleci Memedi hatýrlýyor musun?
Sübyan koðuþundan.
Baþý dört köþe,
bacaklarý kýsa
ve kalýn
ve elleri ayaklarýndan büyük.
kovanýndan bal çaldýðý adamýn
taþla ezmiþ kafasýný.
’haným abla’ derdi sana.
Bizim bahçemizden küçük bir bahçesi vardý,
tepemizde,
yukarda,
güneþe yakýn,
bir konserve kutusunun içinde...
Bir cumartesi gününü,
hapisane çeþmesiyle ýslanan
bir ikindi vaktini hatýrlýyor musun?
Bir türkü söylediydi kalaycý Þaban Usta,
aklýnda mý:
’Beypazarý meskenimiz, ilimiz,
kim bilir nerede kalýr ölümüz....? ’
O kadar resmini yaptým senin
bana birini býrakmadýn.
Bende yalnýz bir fotoðrafýn var:
bir baþka bahçede
çok rahat
çok bahtiyar
yem verip tavuklara gülüyorsun.
Hapisane bahçesinde tavuklar yoktu,
fakat pek ala gülebildik
ve bahtiyar olmadýk deðil.
Nasýl haber aldýk
en güzel hürriyete dair,
nasýl dinledik ayak seslerini
yaklaþan müjdelerin,
ne güzel þeyler konuþtuk
hapisane bahçesinde...
Sosyal Medyada Paylaşın: