Karanlıkta Kar Yağıyor

Ne maveradan ses duymak,
ne satýrlarýn nescine koymak o "anlaþýlmayan þeyi",
ne bir kuyumcu merakýyla iþlemek kafiyeyi,
ne güzel laf, ne derin kelam...
Çok þükür
hepsinin
hepsinin üstündeyim bu akþam.

Bu akþam
bir sokak þarkýcýsýyým hünersiz bir sesim var;
sana,
senin iþitemeyeceðin bir þarkýyý söyleyen bir ses.

Karanlýkta kar yaðýyor,
sen Madrid kapýsýndasýn.
Karþýnda en güzel þeylerimizi
ümidi, hasreti, hürriyeti
ve çocuklarý öldüren bir ordu.

Kar yaðýyor.
Ve belki bu akþam
ýslak ayaklarýn üþüyordur.
Kar yaðýyor,
ve ben þimdi düþünürken seni
þurana bir kurþun saplanabilir
ve artýk bir daha
ne kar, ne rüzgar, ne gece...

Kar yaðýyor
ve sen böyle "No pasaran" deyip
Madrid kapýsýna dikilmeden önce
herhalde vardýn.
Kimdin, nerden geldin, ne yapardýn?
Ne bileyim,
mesela;
Astorya kömür ocaklarýndan gelmiþ olabilirsin.
Belki alnýnda kanlý bir sargý vardýr ki
kuzeyde aldýðýn yarayý saklamaktadýr.
Ve belki varoþlarda son kurþunu atan sendin
"Yunkers" motorlarý yakarken Bilbao’yu.
Veyahut herhangi bir
Konte Fernando Valaskerosi de Kortoba’nýn çiftliðinde
ýrgatlýk etmiþindir.
Belki "Plasa da Sol" da küçük bir dükkanýn vardý,
renkli Ýspanyol yemiþleri satardýn.
Belki hiçbir hünerin yoktu, belki gayet güzeldi sesin.
Belki felsefe talebesi, belki hukuk fakültesindensin
ve parçalandý üniversite mahallesinde
bir Ýtalyan tankýnýn tekerlekleri altýnda kitaplarýn.
Belki dinsizsin,
belki boynunda bir sicim, bir küçük hac.
Kimsin, adýn ne, tevellüdün kaç?
Yüzünü hiç görmedim ve görmeyeceðim.
Bilmiyorum
belki yüzün hatýrlatýr
Sibirya’da Kolçak’ý yenenleri
belki yüzünün bir tarafý biraz
bizim Dumlupýnar’da yatana benziyordur
ve belki bir parça hatýrlatýyorsun Robespiyer’i.
Yüzünü hiç görmedim ve görmeyeceðim,
adýmý duymadýn ve hiç duymayacaksýn.
Aramýzda denizler, daðlar,
benim kahrolasý aczim
ve "Ademi Müdahale Komitesi" var.
Ben ne senin yanýna gelebilir,
ne sana bir kasa kurþun,
bir sandýk taze yumurta,
bir çift yün çorap gönderebilirim.
Halbuki biliyorum,
bu soðuk karlý havalarda
iki çýplak çocuk gibi üþümektedir
Madrid kapýsýný bekleyen ýslak ayaklarýn.
Biliyorum,
ne kadar büyük, ne kadar güzel þey varsa,
insanoðullarý daha ne kadar büyük
ne kadar güzel þey yaratacaklarsa,
yani o korkunç hasreti, daüssýlasý içimin
güzel gözlerindedir
Madrid kapýsýndaki nöbetçimin.
Ve ben ne yarýn, ne dün, ne bu akþam
onu sevmekten baþka bir þey yapamam.

25.12.1937
Sosyal Medyada Paylaşın: