UMUTSUZCA BEKLEMEK

Mevsimsiz yaðmurlar baþladý gözlerimde,
Huysuz akþamlarda kaderim.
Güneþli günlere dargýným,
Çalmaz kapýmý dost eli,
Yokluðunla kývranýrým.
Sevda baþýmda lav,
Hasret gönlümde bar.
KÝmi kimsesi olmayan ömrümde,
Sefilim diye aðladým.
Öyle anlar var ki,
Ýçtiðim kahvede, gözlerin diye bel baðladým.
Hatýr dolu kahve gözlüm,
Býraktýðýn yerdeyim.
Bitsin bu özlemler, gelmesin bir daha
Mutluluk dolup taþsýn,
Gitsin baþýmdan kara kýþ,
Ben bahar istiyorum bahar.
Tarlalarda açan çiçekleri özledim
Uçuþan kuþlarla
Ne oldu?
Anam, babam, kardeþlerim vardý benim,
Göçmen kuþlarýnýn kanatlarýnda kaldýlar.
Beni bir baþýma terk edip
Güneyin ortasýnda býraktýlar.
Kýþ ortasýnda kaldým ateþsiz.
Ýyiki hasretin var, üþümüyorum.
Ne zaman göç mevsimi baþlasa,
Bir baþka aðlar gözlerim.
Çocuk beklemeleri gibi,
Dalýp dalýp giderim bulutlara.
Birilerini beklerim bu yerlerde,
Umutsuzca
Kimbilir belki de döner diye.

30 Ocak 1994
Sosyal Medyada Paylaşın: