Kim bilir...

Gönüller pas tutmuþ, kalp kararmýþtý kirden...
Ýnsanlar çirkinleþmiþ, zevk alýr olmuþtu kinden...
Kim bilir, bu halleriyle belki yaklaþmýþlardý sona,
Kaçýnýlmazdý helâk, muhakkak muhtaçtý zemin O’na...

Kalpler yoksun kalmýþtý þefkat ve merhametten,
Ýnsanlýk ölüvermiþ; kalmýþtý etten ve kemikten,
Kim bilir, bu halleriyle belki yaklaþmýþlardý sona,
Kaçýnýlmazdý helâk, muhakkak muhtaçtý zemin O’na...

Çirkinlik diz boyu, ne baþý belli ne sonu…
Kin desen; simaya yer etmiþ her çehrede bir tonu…
Kim bilir, bu halleriyle belki yaklaþmýþlardý sona,
Kaçýnýlmazdý helâk, muhakkak muhtaçtý zemin O’na...

Þüphesiz bu haller, gerektirmezmiydi elîm bir sonu,
Yok olmaya mahkûmdu, adaletsizlik olmazdý sonu…
Gel gör ki; gönderilmiþti o Kutlu Nebi, göklerden zemine…
Semada Ahmed, yerde Muhammed denirdi kendine...
Sosyal Medyada Paylaşın: