ANADOLUMUN İNSANI

Kaç kalem gam döktü , yazýlara,
Kaç þair iþledi yokluðu.
Yurdundan baharýndan uzaklarda,
Kaç ozan içti, gurbet suyunu.

Nicesi zevk-i sefayý unuttu,
Nicesi hiç bilmedi varlýðý.
Dillendirip sýrattan ince ruhunu,
Ekti iðne oyasý hayatýný.

Bebekliðini anýmsamadý, pekâlâ,
Nasýl yaþadý çocukluðunu?
Edemeden oyunlarý müteâlâ,
Kaldýrýr mý rafa yokluðu.

Bronzlaþýr Anadolu’mun insaný,
Zannetme ki sahilde, plajda.
Hapsetmez mi gerçek satýrlarý,
Yakarken güneþ tarlada.

Süzülür birkaç dize aðýzdan,
Teriyle sularken topraðý.
Namý yok, akar sulardan,
Þairdir Anadolu’mun insaný.

Bin bir duygu aðlar içinde,
Bin bir dert varýr evine.
Evi ki; mini, damý kýrýk,
Vermez ki bir salýk, laflar içinde.
2003
Elvan USUL


Sosyal Medyada Paylaşın: