Barut kokan bir sokakta ilerliyordum, ayaklarým yerden kesilircesine yürüyordum. Soðuk bir rüzgâr esiyordu ve uðulduyordu kulaklarým.
Bu karabasanla uyandým o sabah aynadaki yüzüm eskimiþti, biraz daha yabancýlaþmýþtým kendime, bir kurt gibi açtým unuttuðum her þeye. Duyumsuyorum, evcil bir yalnýzlýk geliyor göçebe kentlerde býraktýðým. Sevgilim, çiçeklerim soldu; odam daðýnýk sen de gidiyorsun uzak kentlere. Ben alevden oyuncaklarla oynayacaðým, karabasanlar bölecek uykularýmý ve dudaðýmda fazlaca uçuk olacak biliyorum… Nasýl da eskiyor aþklar. Heyecanla, “Seni seviyorum,” dediðimiz anlardaki çocuk sevinçlerimiz yeniliyor yaþama. Paslý bir býçak kesiyor dilimizi, kanýmýzla besleniyoruz yarasýný yalayan bir hayvan gibi. Yalandýr yalnýzlýðýn güzelliði, kim uydurmuþ bilmiyorum. Sevgilim sen gidersen cinayetler iþlerim, resim yaparým þarký söylerim. Barut kokan bir sokakta ilerliyorum, ayaklarým yerden kesilircesine yürüyorum. Soðuk bir rüzgâr esiyor ve uðulduyordu kulaklarým, sen bana otobüste el sallarken…
Sosyal Medyada Paylaşın:
serkan deniz kurt Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.