Bir keresinde çok güzel ölmüştüm

Korkuyorduk doðrularý söylemekten en çok doðrular korkutuyordu bizi. Hepimiz sahte bir yüz takmýþtýk, gerçeði kendimizden bile saklayarak. Gülermiþ, severmiþ, anlarmýþ gibi yapardýk; gülmeden, sevmeden anlamadan. Öyle çoktu ki öyle alýþmýþtýk ki benimsemiþtik ki bize ait olmayan kokuþmuþ maskelere. Kendimizi anlamadan baþkasýný anlayabilir miydik? Ýyi ya da kötünün ortasý olmaz ya; iyi olurdu ya da kötü. Bir Ýran masalýnda sevdiði kadýný arayan bir adam anlatýlýr, ayný ruhla baþka bedenlerde. Adam kadýný hiç beklemediði bir yerde bulur. Elinde kazma ile tarlada elleri nasýrlý kadýný bulduðunda adam çok üzülmüþ, sevdiði yüzyýllarca aradýðý kadýný bulmuþtu. Bir sebep kalmamýþtý, yollara düþmemesi anlamsýz olurdu ama adam mutsuzdu aramayý seviyordu özlemeyi kim bilir belki de acý çekmeyi.

Ne kadar tanýyorduk birbirimizi, en yakýnýmýzdaki insana bile anlatamýyorduk. Ýçimizde sýzlayan yaralarýmýzý… Biz hep ön bahçede oynuyorduk oyunlarý, ön bahçede otlar özenle kesilmiþ, böceklerden arýndýrýlmýþ tertemizdi. Ayný bizler gibi, aynada kanayan yüzlerimiz gibi. Ya arka bahçedeki otlar, uzun aðaçlarda böcekler bakýmsýz ama gerçek. Çünkü arka bahçeyi sahibinden baþka kimse görmüyor. Arka bahçe bana sevdiðim bir sözü anýmsatýyor. ‘Ýnsan söyledikleriyle deðil sakladýklarýyla insandýr’. Bizlerde ön ve arka bahçe gibiyiz. Ön bahçe bize ait olmayan bize aitmiþ gibi gösterdiðimiz yüz arka bahçe iyi ya da kötü gerçeðin ta kendisi, insanýn sakladýðý korktuðu ne varsa sýkýþtýrýlmýþ unutulmuþ, zaman zaman utanýlmýþ. Arka bahçe görülen deðil saklanan yüzümüzdü. Bedenimiz kadar gerçekti.

Tiksiniyordum, kusuyordum çoðu zaman yalan bir günün gecesinde. Ne kadar gerçeklerdi. Neden sevmiyordum ben onlarý, neden bu kadar çok soru soruyordum kendime bu düzmece dünyada kurulan bu düzene ben neden alýþamýyordum neden benimseyemiyordum. Terler içinde uyandým kýzgýnlýkla. Ve yine bir sözü anýmsadým: “Kimseye muhtaç kalma kimseyi muhtaç etme.” Yüzlerce iz bulabilirdik geçmiþimizde, fotoðraflarýmýzda. Anýmsadýðýmýzda canýmýz çok yanardý. Ýnan bu insancýklar beni korkutmuyor, tiksiniyorum kusuyorum hepsi bu… Þimdi bu kadar bokun içinde iyi olan bir þey yok mu? Varda sayýsý mý az, dillerini mi yuttular, kalemlerini mi kýrdýlar, ürküp kabuklarýna mý çekildiler? Oyunlar oynamýyor artýk sokaklarda. Hava karardýðýnda annesinin sesiyle eve çaðrýlan üstünü kirlettiði için azarlanan çocuklar yok. Bu düzen bu dünya kirlendi omuzlarýna kadar pisliðe girdi.

Bodrum’da sakladýðým oyuncaklarýmý çýkardým. Telin ucuna makara takýp oynadýðým araba, misketlerim, aðaçtan yapma silahlarým. Þanslý mýydýk kendi uðraþlarýmýzla yaptýðýmýz oyuncaklar bize birileri tarafýndan verilmediði için; çok deðerliydi... Sanýrým deliriyorum, önce mumlarýmý yakýp eski bir þarký dinleyip aðlýyorum. Hiç konuþmadan çok þeyi anlatarak aðlýyorum. Ne olur anla beni benim tarifsiz acýlarým var. Anlayamadýðým insanlar var.

Bir keresinde çok güzel ölmüþtüm, öyle güzel ölmüþtüm ki; Orada insanlar gerçekten gülümsüyor seviyor ve anlýyordu. Yüzüm renk renk çiçekler açtý. Gül kokuyordu her yer. Bahçemde otlar uzun ve oyunlar oynayan çocuklar vardý. Gülücüklerle uyanýyordum aynaya bakmaya gerek duymadan penceremden dýþarý bakýyordum, herkes her þey gerçekti. Rüzgâr sakin esiyordu ninni gibiydi huzurlu bir þarký gibiydi. Bir keresinde çok güzel öldüm.
Yine ölebilirim,
yine ölebilirim…

Sosyal Medyada Paylaşın: