Kalemle Deşiyorum Yaralarımı

Yaralarým..
Ne kadar da aðýr geliyor yüreðimin terazisinde tartýlýnca.
Güçsüzlüðümden kaldýramýyorum her seferinde,
Kendimi ve hatta kentimi zorlasam da..

Üstelik çoðu kabuksuz,
Üstleri kýrmýzýnýn en koyu tonuyla kaplý..
Kanýyor durmadan,
Kanýyor yalan aþklara..
Beni kan tutuyor bu yüzden,
Baþým dönüyor..
Fazladan çektiðim bir sürü acý,
Gözlerimin bozuk vanalarýndan akan
Ýsraf derecesinde gözyaþý..
Tuz olduðundan her þey yarama,
Adýn gibi, þarkýlar gibi, filmler gibi..
Bunlar yetmezmiþ gibi,
Bir de þiir ha..

Yazarken kalemle deþiyorum yaralarýmý,
Geçsin diye sürdüðüm merhemler iþe yaramýyor nasýlsa.
Belki öldürür diye,
Batýl da olsa,
Belki de ’ölünce geçer’ inancýyla..

Hepsi koca bir yalan..
Burnu uzun hayatýmýn..
Oysa kaç defa ölmüþlüðüm var benim
Sensiz ’geçmeyen geceler’de,
Yalnýzlýðýma kollarýný açan þiirlere sýmsýký sarýlarak,
Buz kesmiþ gözyaþlarýyla çaresiz bir þekilde donarak..
Yokluðun yüzünden soðuk olan geceler,
Soðuk olsa da kaðýtlar, kalemler;
Yine de sarýldým..
Yazmak hayal etmekti seni
Ve hayalin her zaman sýcacýktý çünkü,
Gözlerimi kapattýðýmda, aklýma geldiðinde ya da..
Bir tek hayalin ýsýttý beni..
Payýma düþ’en Aþk bu dedim,
Biz’i hayal etmekle yetindim..

Hiç bilmediðin bir aþka,
Hiç okumadýðýn bir þiirde son verdim..
Ayrýldýk ama
Ne kaldým, ne de gittim..

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: