Yâ-sin

Ýnsanlýk Güzeli’ne adanmýþtýr

ey insan
ey yüz aký gönül aydýnlýðý
kabul olmuþ sadaka kadar güzel
bir duygu sarýyor seni anan yüreðimi
bastýðýn toprakla yýkadýðýn gözüme
þimdi güneþ bile siyah görünüyor
ey yüz aký gönül aydýnlýðý

ben kendime aðlarken Uhud’da aðlar mýymýþ
Hira’yý mahzun gördüm soramadým sevgili
hasretinin dýþýnda baþka derdi var mýymýþ?

ey insan
içimde büyüttüðüm tüm çiçekleri
sana adýyorum
ýtýrlarý, yaseminleri, menekþeleri
lâle bana kalsýn
kapýna çiçeklerin karalýsýný sunmaktan
utanýyorum

dua çýkmayan göðe sevdalar çýkar mýymýþ?
bülbülünü kaybetmiþ bu evrensel bahçede
dikenler bile bir hoþ, gayri gül kokar mýymýþ?

ey insan
göklerin öðrencisi, yerlerin öðretmeni ey
sen öðrettin taþa konuþmayý
aðaca selam vermeyi
aya yarýlmayý, topraða dürülmeyi
göklere kurulmayý, durmayý zamaný
yýlana ve deveye sevmeyi
ölmeyi, öldürmeyi
yaþamayý sen öðrettin insana

o bengisu gözünden fýþkýran pýnar mýymýþ?
baharlarýn kaynaðý ve yolunu gözleyen
bir ben sevda þehidi, bir de þu çýnar mýymýþ?

ey insan
ey tebessümünden cennetler yaratýlan
gül bahar geliyor, aðla gök seviniyor
gözyaþýný karanfil diye göðüslerine takan melekler
kapýnda divan durup aðlamaný bekliyor
hüzün kuruluyor ekmekten önce sofrana
bunun için bir bir uçuyor sevdiklerin
bu yüzden öksüz, bu yüzden yetim kalýyor
efendisi yetimlerin.

niçin döndü bu rüzgar yol vermez daðlar mýymýþ?
yine Ferhat kesildin bu ne canhýraþ gönlüm
baðrýný deldin diye daðlar da aðlar mýymýþ?

ey insan
sen olmasaydýn
insanlar ölmeyi öðrenmeden öleceklerdi
yaþamanýn özgül aðýrlýðýný
keþfetmeden yaþayacaklardý
hayat fahiþe erkeklerin elinde
bir yosma gibi hýrpalanacak
hangi mevsime el atsak
elimizde yapýþ yapýþ bir þeyler kalacaktý

acýmý tartamayan aþkýmý tartar mýymýþ?
gönlüme yol vermeyen þu zifiri perdeyi
o cennet elleriyle lûtfedip yýrtar mýymýþ?

ey insan
sen olmasaydýn
Yusufçuk kuþunun ne dediðini
yýlanlarýn niçin toprak yediðini bilmeyecektim
herþey çift yaratýlýrken niçin birþey tek?
bilmeyecektim bir gövdede mücevhere dönüþen taþý
hem yol, hem yolcu, hem hedef olanýn
içinde kopan amansýz savaþý
olmasaydýn sen

çekilen dizde derman gözümdeki fer miymiþ?
kendimi bir kum diye atýversem çölüne
ona vurgun bulutlar üstümde gezer miymiþ?

ey insan
senin sýrrýn
gözyaþýnýn terkibinde saklýymýþ
bu gerçeði bir denizin dudaðýndan öðrendim
gecenin bir vaktinde bir sevgili aðlarken
bir diþi varlýðýný varlýðýna adarken
bir erkeðin ellerinde
ölüm havlu atarken
haklýymýþ

söyle gönlüm bu sevda mahþere kalýr mýymýþ?
alýþýlmýþ sözcükler yükleyip kanadýna
ona doðru uçursam katýna alýr mýymýþ?

ey insan
ey güneþ hamilesi
bir kere doðarmýþsýn
bin kez doðururmuþsun
parmaklarýn sevdanýn kesilmeyen çeþmesi
onun için aðlýyor yeni doðan bebekler
doður, doður ki dünya kaybetti gözlerini
doður ey Ýsrafil’in nefesi
ey güneþ hamilesi

sen olmazsan gemide bu tufan diner miymiþ?
gemilerin de yandý sil aklýndan dönüþü
vakt indi yüreðim gidenler döner miymiþ?

ey
ey ins
ey insan
hýncýný hýncýma kat
sancýný sancýma kat
pamuktan ellerini geçir yürek halkama
ister ayaðýn katýna çek
istersen yerlere at.

Medine-Kahire - 1991
Sosyal Medyada Paylaşın: