Çatlayan atlar

düþündükçe býrakmýyor peþimi
isim istiyor benden ille de siyah beyaz resimler
gece aç bir köpek gibi kokluyor leþimi
þehre sürgün bir yýlan ardýna dönük bir bulut
Þems’ini kaybetmiþ bir Mevlana’yým þimdi
Aya baktým üþüdüm üstümü örtün

karanlýkta yol bulmak kaybolmaksa da
hakikatte bu direniþ hayale gem vurmaktýr
matemine düþmüþ saçlarýmý düþün tastamam
aklýna tarumar olmuþ gelincikler gelsin
iki bilemedin üç ay evvelinden ayrýlmýþ yer
çýnar altý kahvesi gibi gölgelikte mezar

ak ellerine inat tuttuðu yerde okþuyor
kabzasýna adýný yazdýrdýðým silah
sonra soðuk demirine yapýþýyor dudaklarým
tükürsem kanla dolacak yer yüzü o dakika
iki kelime ezberliyor yazmaya baþlýyorum
ayrýlýk cehennem sofrasý kavuþmak son lokma

üç günlük dünyanýn yalandan halleri
anlamaya bile çalýþmýyorum bu aðýr dönüþü
uyusam uyansam gitsem gelsem hep ayný
makûs bir talihin oyunu benimkisi çocuk
kim kazýsa boþ çýkýyor kendime mahsus bir kin
yüreðimdeki Kýrgýz atlarýný çatlatýyor kýzým

kimseler bilmez süvarisi iyi bilir
çatlayan atlarýn gözlerinde ölmeden önce
kim terini silse ebediyen o kalýr
ey merhameti sonsuz adý âleme ayan Tanrý
þu kainata kara çalan dilleri sustur
bir ölümlük zaman ver bir günlük gülistan





Sosyal Medyada Paylaşın: