Sol yanaðýmda dünden hýçkýrýk izleri,
Yürüyemediðimiz parkurlar sakin.
Maziden puslanan pencere önleri,
Bilmem nereye çekiyor perdeyi.
Cuma salasý da verildi!
Çýnar diplerinde gölgesi kendinden koyu,
Boy veren adamlýðýn pak yüzleri.
Beyaz zambaklar kokarken elleri ve
Bal çiçekleri açarken gözlerinde,
Kýrmýzý krizantemler dökülüyor!
Dudaklarýndan…
O ne büyük mutluluktur.
Kýzaran erguvanlar gibi!
Yaprak yaprak daðýlýrken içimde,
Sarhoþ eden ýslýklar, eserken saçlarýmda
Bir daha yaþanýr mý?
Pespembe bir Cumartesi…
Hani tutmasaydým dizginlerimi,
Özlem yangýnlarýnda kaynayacaktým.
Fokurdarken pirinç pilavýnýn dibi,
Susuzluða isyan bayraklarýný açacaktým.
Eðer ölürsem birden, bir cumartesi
Gül ki;
Gamzelerine gömsünler beni…
Neþe CÖMERT
21 Mayýs 2012
anlýk karalamadýr...