dün gece, griye boyandý mavi þemsiye
derman aradý saðlý sollu kollarým, bedenimde
her damlasýnda sen kokan yaðmurlar indi
ýlýk bir rüzgar yaladý hüzün yüzümü
mehtabýn gülüþüne takýldý gamzelerim, gülümsedim
acýdan nasýrlaþmýþ yüreðimle haykýrdým
ceplerimde yýpranmýþ hatýralara
sensizim
son kullanma tarihi, çoktan geçmiþ mevsimlerin
iklimler koþar peþinden, bu kurak topraklarýn
dönemez misin diye soruyor þu arsýz þehir?
yakýnlarda uzak ayrýlýklar göðüsleniyor
birbirinden habersizce
tenim gurbet, nefesim hasret,
caným can çekiþiyor, gel de sabret
sanki asýrlardýr
sesim yankýlanmýyor daðlarýnda
söylesene
eteklerin yeþerdi mi baharlarda
buðdaylar serptin mi kuþlara,
suya kandý mý serçeler avuçlarýnda
sevgilim, can geldi mi yüreðine
yürek deðdi mi ben gibi, yüreðine
ben kýþ gibi sevdim seni
bulanýk, fýrtýnaya sürgün anlarýn eþliðinde
yýkýlmaz sandýðým binalar inþa ettim
karýnca kararýncaydý, kararým kýlýnýrken her ikindide
belki gönüllüydüm, belki aþkýnla biçare
belki karýn tokluðuna çalýþan bir amele
bu bahar son kez geldi
çýðlýklar içinde süzüldü, göçe zorlanan kýrlangýçlar
el salladým, ihtimal ellerim ellerine deðsin diye
bir kýrýk kalem, bir eski türkü sazýn telinde
gönlümün sokaklarýnda buruþturulmuþ kaðýtlar
kekeme sözcükler, lal kesiði susuþlar saklýyorum
kimse bilmez içimi kemiren yokluðu
çaresiz aðýtlar gömdüm, baktýkça güneþe
sýrtýmý dönüp yokluðuna körebe oynadým
gözlerim sabitlenirken kamer’e, þems’e
eyüb’ün sabrýyla direndim takvimlere…
sükutum bir kara delik
kaldýr baþýný, bu sensizliðimin armaðaný
...
ben sevgilim
senden sonra hiç þiir yazmadým.
Neþe CÖMERT
12.10.2016