Köþe kapmaca oynayan çocuk gibi
Debeleniyorum dört köþesinde evin
Eskitmeli abajurun ýþýðý da zifir geliyor.
Sararan anýlar yerleþirken ömrüme
Yokluðundan asýlýr yüzüme keder
Sýzlayan omuzlarýma em ol, yeter.
/ Ýçime attýklarýmý kustuðum
O bitmek bilmeyen seremoniler
An be an aklýmýn kýyýsýnda
Kalemli kâðýtlý seviþmeler…/
Anýmsarken özlemle geç kahvaltýlarý
Yok yazýyorum adýný, sönmüþ kandillere
Dokunduðumda yeniden yanacak gamzelerin
Yakacak avuçlarýmý tenin
Son sigaramýn ucundaki aleve
Katýk ediyorum borçlarýný
Alacaðým olsun bu yangýn
Gelmediðin her güne…
Gündönümü çiçeklerinde mütemadiyen
Gülüþün ýslanýrken, her çiðinde
Siyaha boyanan mahremimde
Azaldý seviþmeler
Tuz bastýðým yaralarýma
Merhem bile olamazsýn, ne yazýk
Tenimde çocukça oynaþan
Ellerin de yok artýk…
/ Mistik harabelerin altýnda kaldým
Kavimler göçüyor bedenimden
Ýçimde hangi mahlasýn kayýp ruhu vardý
Bir gülsen belki bu hasretlik biter…/
Denenmiþ yazgýlarýn deðiþeceði yok.
Alnýmda kara baðlayan finallerle
Yok satýyorum þimdi gülmeyi, yok!
Kaç minval üzere yürüyeceðiz artýk
Geride býraktýklarýmýz
Eteklerimizden tutarken…
Bir düþünsene;
Günün kaç vakti yanar yürek sobasý
Bir ben bilirim, bir benden içre.
Hiçbir açýklamasý yok bunun
Sevgilim, söylesene:
Þahdamarýndan da yakýnken!
Neden gittim senden?
Neþe CÖMERT
26 Mayýs 2012