Ne zariftir o, gün bitimleri kuþaðý
Türkuaza çalan serinlik nefesimde
Ýnceden sýzlayan bedenime
Hýrka olur ýsýtýrsýn diye, an be an
Umudu, düþlemekteyim…
Biliyorum;
Artýk asla sarmayacaksýn.
Yakmayacaksýn cehennemî ateþlerde
Þimdi yapbozun son kayýp parçasýný
Arýyorsun kýrmýzý bültenle.
Aklýmýn duvarlarý yýkýk
Bu yüzden çýplak nöronlarým.
Vurma demiþtim, ölürken binlerce
Bozuk plakla yine ayný vurgularda
Ýnatla, dönmektesin.
Biliyorsun;
Üç kalemden yalnýzca birindesin.
Er ve ar’lardan sonra;
mýþlý miþli karelerde yürümektesin.
Sevmiþ misin sahi, düþün hele bir kere.
Gidiþimin dudaðýna sus sürerken
Mecburi dönüþleri almadýn kaale
Yine kýyýma yeþererek vurursan
Zeytin tanelerim bakacak özlemle
A’dan Z’ye, bilmektesin…
Neþe CÖMERT
Mayýs 2012