UNUTMA

giderim…

eteklerime taktýðýn
tüm zilleri toplayarak…

depremler olmalý
bu kentte
ve tonlarca yýkýlmalý üstüme,
sidik kokan tüm surlarý...

söylenmemiþ bir türkünün
nakaratý kaldý dudaklarýmda...

ardýna martý çýðlýklarýný katamadýðým bir vapur,
çekemediði halayýn hayal kýrýklýðý alnýnda
bir iþçinin…

ve
baþ ucundan yeni ayakkabýlarý çalýnmýþ
bir çocuðun bayram sabahý.

’ne olur sev beni’ nin duasý avuçlarýmda…

yaðmur yaðýyorken þu dakika
tomurcuk bir Ýstanbul sabahýna,
sonuna dek açmýþým tüm pencereleri,
uyku tutmayýþlarý kaldý gözlerimin...

ve artýk
hepten inancýný yitirmiþ
ölüme koþar bir yürek...

bundan böyle
tümüyle bileylenmiþ
bir acýnýn keskinliði gýrtlaðýmda...

’olsun be, bu da geçer’in alaycý hüznü...

ezikliði, duyulmayan iki sözcüðün...

acýnýn azrail kanatlarý kaldý düþlerime...

gýrtlaðýmdan girip
kafatasýmdan çýkacak bir kurþunun
hesapsýz kitapsýz
ve hiç yormadan can alýþý...

ölecekken bir miting meydanýnda
yahut sýnýfta,
tahtanýn baþýnda,
yani onurluca,
utancý kaldý
intiharlar düþlemenin ruhumda...

noktalamayý unuttuðum
cümleler gibi sevmelerim...
üç nokta...

acelesi olmayan genç kýz rahatlýðýný
bilmiyor saçýma düþen aklar...
ne de
gözlerimin altýndaki çukurlarýn haberi var bundan...

unutma…

ben giderken
utançla yýkanmýþ
çocuk gözlerimi…

unutma…

Þeyda Iþýk... ide damgalý þiirler
Sosyal Medyada Paylaşın: