Meyhane

Caným sýkýldý dün akþam, sokak sokak gezdim;
Sonunda bir yere saptým ki, önce bilmezdim.

Bitince bir sýra ev, sonra bir de virane,
Dikildi karþýma bir han kýlýklý meyhane:

Basýk tavanlý, karanlýk, sefil bir dükkan;
Ýçinde bir masa, yahut civar tabutluktan

Atýlma çok ölü görmüþ acýklý bir teneþir!
Yanýnda hurdasý çýkmýþ bir eski püskü sedir.

Sakat, bacaksýz on, on beþ hasýrlý iskemle,
Kýrýk dökük þiþeler, bir de çinko tepsiyle,

Beþ on kadeh, iki üç testi... Sonra tezgahlýk
Eden yan üstüne devrilme kirli bir sandýk.

Sönük sönük yanýyor rafta isli bir lamba...
Önünde bir küme: fes, takke, hýrka, þalta, aba

Kýmýldanýp duruyorken, sefil bir sohbet,
Bu isli zulmete vermekte büsbütün vahþet:

- Kuzum Dimitri, bu akþam biraz ziyadece ver...
- Ziyade, anladýk amma ya içtiðin þiþeler?

- Çizersin..
- Öyle mi? Lakin, silinmiyor çetele!
Bakýn tavan tebeþirden görünmez oldu...
-Hele!

- Bizim peþin paramýz... Anladýn mý dün kurusu?
- Ayol tükendi mezem... Bari koy biraz turþu.

Arattý kendini ustan... Dinince dinlersin!
- Hasan be, sende nasýl nazlý nazlý söylersin!

Nedir o türkü... Aman baþka yok mu?... Hah, þöyle!
- Ömer, ne nazlanýyorsun? Biraz da sen söyle.

- Nevazil olmuþum, Ahmed, býrak sesim yok hiç...
- Sesin mi yok? Açýlýr þimdi: bir imam suyu iç!

- Yarýn ne iþtesin Osman?
- Ne iþteyim... Burada!
- Dimitri çorbacý, doldur! Ne durmuþun orada?

- O kim gelen?
- Baba Arif.
- Sakallý, gel bakalým...
Yanaþ.
- Selamunaleyküm.
- Otur biraz çakalým...

- Dimitri, hey parasýz geldi sanma, iþte para!
- Ey anladýk a kuzum...
- Sar be yoldaþým cigara...

- Aman bizim Baba Arif susuz musuz içiyor!
- Onun bi dalgasý olmak gerek: Tünel geçiyor.

- Moruk, kaçýncý kadeh? Þimdicik sýzarsýn ha!
- Sýzarsa mis gibi yer, yetmemiþ adam deðil a.

Yavaþ yavaþ kafalar, kelleler kýzýþmýþtý,
Aðýz, burun, hele sesler bütün karýþmýþtý;

Dikildi aðzýna baktým, açýk duran kapýnýn,
Fener elinde bir erkek, yanýnda bir de kadýn.

Beþ on dakika süren bir düþünceden sonra,
Kadýn girdi o zulmet-sera-yý menfura. (Nefret edilen karanlýk yer)

Gözünde ebr-i teessür, yüzünde hun-i hicab,(üzüntü gözyaþlari)
Vücudu ra’se-i na-çar-i ye’s içinde harab,(çaresizlik üzüntüsü)

Teveccüh eyleyerek sonradan gelen Babaya:
- Demek taþýnmalý artýk çoluk çocuk buraya!

Ayol, nedir bu senin yaptýðýn? Utan azýcýk...
Anan da, ben de, yumurcaklarýn da aç kaldýk!

Ne iþ, ne güç, gece gündüz içip zýbar sade;
Sakýn düþünme çocuklar acep ne yer evde?

Evet, sen el kapýsýnda sürün iþin yoksa!
Getir bu sarhoþa yutsun, getir paran çoksa!

Zavallý ben... Çamaþýr, tahta, her gün uðraþ da,
Sonunda bir paralar yok, el elde baþ baþta!

O tahtalar, çamaþýrlar da geçti, yok halim...
Ayakta sallanýþým zorlanýr Hüda alim!

Çalýþmadýn, beni hep bunca yýl çalýþtýrdýn;
O yavrucaklarý çýplak, sefil alýþtýrdýn;

Bilir mahalleli kim, aldýðýn zamanda beni,
Çehiz çimenle donatmýþtý beybabam evini.

Ne oldu þimdi o eþya? Satýp kumarda yedin!
Evet, kumarda yedin, hem de karþýlarda yedin!
.....
.....
Herif! Þu halime bak, merhametli ol azýcýk...
Býrak o zýkkýmý, içtiklerin yeter artýk.

Efendiler, aðalar, siz de bir nasihat edin,
Sizin belki var evladýnýz...
- Hasan, ne dedin?

- Býrak, köpoðlu kadýn amma çalçeneymiþ ha!
- Benimki çok daha fazlaydý.
- Etme!
- Elbet ya!

Onun için boþadým. Sen iþitmedin mi Halim?
- Kadýn lakýrdýsý girmez kulaðýma zati benim.

Senin kadýn dediðin adeta pabuç gibidir:
Biraz vakti taþýnýr, sonradan deðiþtirilir.

Kadýn bu sözleri duymaz, tazallüm eylerdi;
Herif mezar taþý tavriyle sade dinlerdi;

Açýlýp aðzý nihayet, açýlmaz olsa idi!
Taþýp döküldü, içinden þu la’net-i ebedi:

- Cehennem ol seni hýnzýr orospu, git Boþsun!
- Ben anladým iþi, sen komþu, iyice sarhoþsun;

Ayýltýnýz þunu yahut!
-iliþmeyin!
-Býrakýn!
Herif ayýldý mý, bilmem, düþüp bayýldý kadýn!



Sosyal Medyada Paylaşın: