YANGINIMIN KÜLÜSÜN SEN
Aþktan öte aþksýn sen hala belleðimde, gönlümde...
Adýna binlerce þiirler yazdýðým da genede sevdasýný anlatamadýðýmsýn sen!
Su gibi akýp geçen zamanýn ardýndan hala adýný yazarým puslu camlara,
Hala, sen yanýmda uyurmuþçasýna elimi koyarým yüzün sandýðým yastýðýma,
Ve hala, soluðumdan gitmeyen kokusun sen!
Bir hayli zaman oldu yüzünü görmedim,
Sesini duymadým,
Tenine dokunamadým.
Oysaki gözlerim yüzünün,
Kulaklarým sesinin,
Ellerim teninin müptelasýydý bir zamanlar ve þimdi þaþarsýn
Yokluðunda nasýl yaþadýðýma!
Bir zamanlar...
Yani eskiden...
Yani, her sabah kollarýnda uyandýðým zamanlar...
Yani, her gün seni kokladýðým
Sarýp sarmaladýðým o mutlu günler...
Bir gün görmesek çýlgýnca özlerken birbirimizi
Þimdi þu yýllarýn bize ettiðine bak!
Ýþte bu yýllara inat
Hala çýlgýnca seven kalbimin sahibisin sen!
Hala bilmezsin neden gizilice çekip gittiðimi,
Bilmezsin ki sessiz gidiþimin ardýndan ne acýlar çektiðimi!
Ve senden sonra deðil ellerimin, gözlerimin bile bir baþkasýna deðmediðini.
Unutulmadýn, bilmezsin!
O en unutulmaz anlarýn hatýrasýnýn,
Günlüðümün sayfalarýndaki geçmiþ senli günlerimin her kelimesinin
Göz göze dinlediðimiz þarkýlarýn her notasýnýn,
Elele yürüdüðümüz yollarýn her bir kum tanesinin,
Ve yokluðunda bitmek bilmeyen hasretinin alevlendirdiði,
Ama yýllarýn söndürdüðü yangýnýmýn külüsün sen!
Ama bilmezsin!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.