Rûhumun Emeli

Eþyânýn kollarýnda ve nizamla diz dize,
Büyülendimdi gelince âhenkle yüz yüze...

Rengârenk her yan, tüllenen manâ buðu buðu,
Bir tomurcuk açar gibi var olmaya doðru...

Her perdede ayrý bir visâl, ayrý bir huzûr;
Vicdandaki irfanla bakýnca her taraf nûr...

Ýç içe güzellik her köþe, iç içe manâ,
Duruyor karþýmda tabiat bir gül-i ra’nâ,

Sesler, renkler, buudlar... Bu ne müthiþ hendese!
Vuruldum kâinat mûsikîsindeki sese...

Gökler ayrý bir kaneviçe... ve ötesinde,
Kudret; inse, cinne bir þey anlatma kasdinde.

Yer cývýl cývýl insan, hayvan, aðaç ve toprak...
Semâ baþlar üstünde bir kitap; yaprak yaprak...

Yüzyüze iki levhâ birbirine bakýyor,
Yýldýzlar bizlere dâvet gamzesi çakýyor.

O’na dâvet, sonsuza dâvet bütün soluklar,
Her köþeye nurlar taþiyor nurdan oluklar.

Sen’den ey Yüce Mevlâ, Sen’den bütün bu iþler!
Senden, ey bencil nefsim, senden bütün teþviþler!

Ey Rab! Sen’i bilmemek hasret, yakýnlýk ateþ;
Sînelerde yanan kor ocaklardakine eþ...

Hele aþkýn-hele aþkýn... aþkýn tam bir Cennet!
Aþkýnla dirilmeme, ne olur inâyet et!

Esmâ ve sýfâtýn her biri sýr üstüne sýr,
Sýrlarýn da ancak kapýkullarýna hazýr...

Sultanlýk iþim mi! Ben bir kulaðý küpeli,
Kabûl et, budur Ýlâhî rûhumun emeli...!



Sosyal Medyada Paylaşın: