Ruh Ufku

Çevre kararýnca gönüller uhrevîleþir,
Nazla belirir ufukta halvet geceleri;
Zâid-nâkýs gelir ayný noktada birleþir,
Yaðar sessiz sesiz her yana nur hüzmeleri.
Aydýnlanýr gözler, çarpar sîneler yekpâre,
Sezilir ne bilinmezler iç içe derinden;
Billurlaþýr öteler ruhlarda kare kare,
Rengi ve çizgisi yýldýzlarýn deseninden...
Dolunay gibi yüzler ve ýþýktan sîmâlar,
Dolaþýr durur her vadide O’nu ararlar;
Bir meþhere dönüþür hem arz hem de semâlar,
Ukbâ "buyur" eder onlara kapi aralar.
Nuh tufaniyla gelir. Musa Kelîm de sözle,
"Tûr-i Sînâ" "Mekke" ile buluþur bu düþte;
Ruhla iner Isa, Varligin Özü de özle,
Sidre Kâbe ile aynîleþir görünüþte...
Tüllenir her tarafta ömrün neþ’e günleri,
Bir çaðlayan gibi hep öteye akar zaman;
Ýnsan unutur gamý, kederi, hüzünleri
Ve artýk bir baþka hisseder varlýðý her an.
Vicdan öz dünyasýný bulmuþ gibi þahlanýr,
Dost elinden esintilerle her zaman mahmur
Ve kendini ukbâ derinliklerinde sanýr,
Duyar cennet râyihalarýný buhur buhur...
Her yanda görünür vuslat yollarý derinden,
Her renk, her ses, her desen bir naðme olur inler;
Bütün koylar halvet rengiyle tüllenir birden,
Hicranla yanan sînelerin hasreti diner...
Varsýn artýk gün batsýn, ufuklar da kararsýn,
Deðil mi ki ikbal gelip idbarlarý aþtý;
Varsýn artýk yaz geçsin ve zemin de sararsýn,
Deðil mi ki arza hayat ýrmaðý ulaþtý...




Sosyal Medyada Paylaşın: