Rûhun Râbıtaları

Taptâze bir bahar tütüyor az ötelerde,
Kokusuyla her rûhu tentene gibi sarmýþ.
Güneþi hiç batmayan o eski tepelerde,
Meðer bir baþka gündüzün þafaðý aðarmýþ!

Ürperten girdaplarýyla hassas yüreklerde,
Birer doldurulmaz derinlik oyan geceler;
Aydýnlýða açýk gönüllerde, perde perde,
Gündüz gibi aðarýr, Cennetleri heceler...

Her akþam inançlarýnda tüllenen emeller,
Rüyâlarla en tatlý arzular gibi çaðlar.
Rûh bu hülyâ içinde düþer, kalkar, emekler;
Hep Sonsuz için inler, hep Sonsuz’a dil baðlar.

Ufuklar kararsa da onun ziyâsý sönmez...
Bir renkler dünyâsýna doðru coþar, þahlanýr...
Erilmezlere yelken açar, geriye dönmez;
Meleklerle koþar ve ýþýkla kanatlanýr...

Burada, yer göðe, dünyâ ukbâya dönüþür;
Ve bu hisle varlýk bitevî baygýn görünür.
Rüzgâr kahkahalarla eser, renkler gülüþür,
Bu duyguyla insan ebediyete bürünür...

Artýk ne hicranlý akþam, ne aðlayan hazan...
Rûhun râbýtalarýyla dörtbir yan masmavi.
Her seste bir ölümsüzlük naðmesi nümâyân...
Ve bu iklimde her fânî âdetâ semâvî...

Aþk ve vuslat ihtiyacýyla var olan insan,
Ömür boyu hep bu hislerle yoðrulur durur...
Gönlünde buðu buðu billûrlaþan manâdan,
Öteleri duyar ki, bence murat da budur.


Sosyal Medyada Paylaşın: