AŞKA KÜSKÜNLÜĞÜM ...!

Ne güzel günlerdi, okul yýllarým,
Baharda uçuþan, sevdalý düþlerim.
Bütün derslerim ; Pekiyi di.
Baþarýlý bir talebeydim,
Baþýmýzda kavak yelleri eserken,
Yapraklar konfetilerle yaðýyordu,
Deðerini sonradan anladýðýmýz
O siyah saçlarýmza.
Gönlüme, not düþtüðüm her bir sayfa,
Baþarýlarla dolu, takdirlikti.
Ektiklerim biçtiklerim olmuþtu,
Yaþamdan medet bulduklarým,
Hep umduklarým olmuþtu..
Her þey iyidi ve hoþtu,
Okulumu baþarýyla geçtim de,
Zayýf notlarýmý,
Kýrýk kalbimi düzeltemeyeceðim,
Körolasý aþk denilen illetten,
’Baþarýsýz ’ diyen, bir notla,
Aþka küskün kaldým.

Ne bu aþkýn kerameti kaldý,
Ne de gönül meþki iflah oldu.
Baþa bela bir rejim gibiydi,
Tok karýnla niyet edilen,, Ve..!
Hep ; Pazartesi ne ertelenen,
Daha ikindiye varmadan, bozulandý.
Yangýn yeri bir gönüle, körükle gitmekti,
Korkusuz, gözükara,
Damarda dolaþan çýlgýn kanýmdý,
Peteklerden sýzan, deli balýmdý.
Panzehiri içinde saklý,
Zehire katlanabilmekti,
Hasrete kalkan olmaktý,
Çoðu da, fedakarlýktý.
Baþýný bilmeden, sona varýlan bir aþktý,
Gerisi sadece kitaplarda kalan masaldý,
Bu hikayenin kahramaný olmak vardý,
Oysa ben,
’Baþarýsýz ’ diyen, bir notla,
Aþka küskün kaldým.
Gönül bu laftan anlamýyordu,
Fermaný çoktan imzalanmýþtý,
Suallerle dolu ayrýlýðýn defteri.
Boyun eðmiyordu,
Cihaný dolaþsan, devasý yoktu,
Bilim dahi çaresini bulamadý,
Eli kolu baðlý, aþkýn gözü kördü,
Hep imkansýzý seçerdi,
Yaþamak adýna, bütün derslerim ; Pekiyi di.
Tek zayýfým,
’Aþk ’ denilen, deli balýmdý,
’Baþarýsýz ’ diyen bir notla,
Aþka küskün kaldým....
DÝCLE AYYILDIZ
Sosyal Medyada Paylaşın: