İçimdeki Benler

Sanýlýr ki herkes kendi evindedir,
Akþamlarý cüsseler evde olunca.
Bilmezler ki kendim içimde esir,
Gezdiremem onu kendi gönlünce.

Aklýma sorarsan onu dýþladým,
Ben gönlüme esir, aþkýma köle..
Bu yanlýþa çok eskiden baþladým,
Ýþte hayat bende bu yüzden çile.

Gönlüme sorarsan ondan uzaðým,
Ben sadece aklýmýn erdiðin,
Boþuna çabalar geçti o çaðým,
Ne bir sevenim var, ne de sevdiðim.

Bir barýþ olsa da bitse þu savaþ,
Bu hayata artýk sukunet gerek...
Ben yalnýzým onlarsa iki kardeþ,
Ancak kurtulurum burdan göçerek!

Aklýmý alsalar versem yabana
Gönlümü ansýzýn bir güzel çalsa,
Kurtulsam onlardan ne hacet gama,
Yüzümde her zaman gülücük olsa.

Deseler ki "Nasýl oldu kurtuldun?,
Nerede sendeki eski benlerin?,
Bu iksiri kimden, nasýl buldun?,
Hep gülerek geçer olmuþ günlerin."

Beni býraksalar artýk benlerim,
Ben sadece kendi kendimle kalsam,
Kaygýlardan uzak geçse günlerim,
Birazcýk hayatýn kamýný alsam.

Artýk bir tek yaþamak olsa iþim,
Ne aklý düþünsem, ne de gönlümü,
Ben bir iðne olsam, hayat ibriþim
Ýlmik ilmik örsem kalan ömrümü.

Sosyal Medyada Paylaşın: