İsyan
Aðaçlar cüce þimdi, binalar yüksek,
Ne bahçe var artýk, ne bülbül sesi...
Yok ettik hepsini tek tek keserek,
Özlediðim bir yeþil aðaç gölgesi.
Binalar; yýðýn yýðýn, dizi dizi,
Evler; kat kat, üstüste, yan yana,
Sanki gizli bir el hepimizi,
Çekiyor sessizce o taþ baðrýna.
Atlar yavaþ þimdi, arabalar hýzlý,
Sanki yaþam sade bir koþturmaca...
Farkýndayým içimde bir özlem gizli,
Cevabýný aradýðým bulmaca.
Uçaklar kovdular gökten kuþlarý,
Sanki aðlar gibi yaðmurun sesi,
Çoktan tükettik de aðaçlarý,
Bari yok olmasa Gök-su mavisi.
Ama biz ona da hasretiz þimdi,
Saðýmýz, solumuz yüksek yapýlar,
Ne sabah güneþi, ne de ikindi,
Kirlendi mavi gök, kirlendi sular.
Þehir denen korkunç garip yaratýk,
Mahþerin kurulup bitmedigi yer,
Býktýk, býktýk senden aðaçsýz býktýk!!!
Ama ne çare ki hepimiz esir...
Çevre yeþilliði, bahçe çiçekler...
Akarsuyun sesi sanki bir masal,
Ama bir gün mutlaka çocuklar,
Uzanýr pencereme çiçekli bir dal.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.