Bir Eski İstanbul Hayali (Ruya)

Ýstanbul ufuktaydý, güneþ inmiþti yere,
Sanki görüyordum ben bu þehri ilk kere,
Görüyordum apaçýk yamaçtan inen yolu,
Bu gün bütün denizler Ýstanbul’la dopdolu.

Sulara dalmýþlardý o görkemli saraylar,
Denizde gidiyorduk kýyýdaki insanlar.
Sarmýþtý Ýstanbul’u Marmara’nýn sularý,
Bir yaz akþamýnda sarmaþ-dolaþ aþklarý.

Evlere girmek için atlasaydým denize,
Suda rastlardým belki, balkondaki o kýza.
Balýklar geçiyordu, raksedip oynayarak,
Biz seyire dalmýþtýk, sular temiz ve berrak...

Uzanmýþtý Haliç’e sadabat bahçeleri,
Güzeller seyre çýkmýþ, dönüyorlardý geri...
Nedim nerde? Diyordum ki suya düþtü aksi,
Yükselen þarkýlardan gelen Itri’nin sesi.

Duru idi her yerler; gök berrak, sular duru,
Denizde örmüþlerdi Bizans’tan kalan suru.
-Ne yazýk gelecekti, biraz sonra karanlýk,
Gördüðümüz güzele gönlümüz esir artýk.

Ayrýlmak mümkün deðil böyle bir Ýstanbul’dan,
Tarihle söyleþirken uyandým ben ruyadan.
Sosyal Medyada Paylaşın: