Kendini Kandırmanın Delilik Provaları

’’sabrýmýn apoletleriydi
göðsümde taþýdýðým tüm küfürler’’


sensiz de büyürüm vazgeçilmez deðilsin
göðüs kafesine aðýr gelen aynalardan çaldým seni
suçumun apoletleri öykümün düþüne çakýlý halbuki
kayýp bir adres sessizliði ile
avuçladým yanaðýnýn solunu
’’ki beni bir tek sen kandýrabilirsin’’


sensiz de büyürüm vazgeçilmez deðilsin
yokluðunda kelimeler yýkýlmasa düþmezdim
yokluðunda kemirecek beni varlýðýn da bilirim
uyurken kolaydý kaçýrmak aklýmdan seni
gündüzler geceye yatýrýlmýyor oysaki


sensiz de büyürüm vazgeçilmez deðilsin
kaç beden darsýn bu bedene ki
bu kadar sýkýyor bünyeyi küçüklüðün
geçilmiyor yine de bu ipek þeridi
küçüðünün elinde büyümek vazgeçmek deðil belki


sensizde büyürüm vazgeçilmez deðilsin
her þairin bir katili vardýr
ve belki o zaman dallarýmdan uçurumlar dökülür
kendini soyacak kadar saf bir hýrsýz
bükülür gövdeme çakarsýn sabrýnýn küfürlerini
ve ben temizlerim apoletlerinin küflerini


sensiz de büyürüm vazgeçilmez deðilsin
þu mürekkebin kopuk dili ne kadar anlatabilir
gecemi iþgale yeltenen bakamayýþlarýný
týpký gözlerine bakamayýþým gibi


mevsimlik bir aþk nöbeti deðil ki tuttuðum
sesine susup sessizliðine konuþuyorum
gözlerine aðrýlarýmý mumyalýyorum
sensizde büyürüm derken
en çok kendimi kandýrýyorum

Sosyal Medyada Paylaşın: