Ayrılık Gelmeden Git Sen

kimsesiz bir gökyüzüne
lâl bir dilin tüm sesiyle haykýrmasý kadar saðýr,
karanlýk sularda,bir âmânýn gözlerini aramasý kadar kör;
yani anlamsýzlýða yeni anlamlar yükler gibi
yalnýzca yalnýzlýða anlatýyorum kendimi…
çýkmaza düþmüþ þiirlerin koynunda
bir uzun yol oluyor kalemden süzülen her harf
her hece aklýmýn kabristanlarýnda yankýlanan
sahipsiz bir ölüm çýðlýðý,
masumiyeti sesimde eskiyen…
ve dudaklarýmýn ucunda bitmek bilmeyen acýlý tiryakilikler
ve sonrasýzlýðýn deminde keder dökülüyor kaðýtlara
hâsýlý aþk; ölü doðmuþ bir çocuk þimdi
yüreðimin sevda çukurlarýnda…
hadi yâr kendini al gecelerimden
al ve git!
zaten bir uzak düþtü benimki;
ertelenmiþ zamanlarda resmedilirken mavinin imkansýzlýðý,
þiirler nice sevdaya küs bakýþ hüküm giymiþken,
ezbersiz acýlar eþliðinde gözlerinde tükenmek
ve ölebilmek kirpiklerinin iz düþümünde
hani meçhul bir izbede seninle el ele…!
oysa mutluluðu çoktan rehin býraktým ben
bilmem hangi þehrin emanetçisinde
ve senden habersiz,
adýndan acýlar türetiyorum þimdilerde…
dilimin ucuna geliyorsun bir zaman
yaþamak soruyorsun!
yaþamak; kör bir sancýdýr sol yanýmda,
dönüþsüz bir türkünün kambur sesinde yitip giden…!
ve dinledikçe kendimi,
kâbus olup büyür geceler karanlýðýn uðultulu yollarýnda…
ben kaçmak isterken her þeyden
gözlerin adýna kendime sefer üstüne sefer eylerim.
sana çok benzeyen bir þehir olur geçtiðim her yer
her yer öylece uzar gider içinde gözlerimin
ve bizden çok uzakta
mevsim çömezi bir haziran
sonbahara uyanýr þehr-i Ýstanbul,
gözlerinde bir mavi yangýn
ve saçlarýndan dökülür martýlar
Üsküdar’da pasaklý bir deniz kýzýnýn
sâhi martýlar diyordu bir þair:
“martýlar ki sokak çocuklarýdýr denizin”
yani öylesi kimsesiz ve unutulmuþ
yani morarmýþ kanatlarýnda münzevi bir hayat taþýyan
sonrasý geç kalmýþ yaþanmýþlýklarda
bulutsuzluða prangalý bir çift yaðmur damlasý,
yaðmasýn diye kulelerde saklanan..!

iþte böyle “can” dediðim:
yetim çocuklar hüznünde
kâhýr yüklü gölgeme
çokça sahiplik etmiþken bedenim,
yorgunluðun kýyýsýnda
hüzün olup iþlenmiþim ömür gergefine…
çapulcu dillerin nazarýnda
sevdaya zûl libaslar giyinen,
uðursuzluk alâmeti koca bir hiç’miþ adým…
ötesi yok!
gurbet yokuþu aðlamalar pazarýnda
iki damla gözyaþýymýþ bedelim
ve soyunup benliðimden
elem üstüne elem giyinmiþ
sana pervane yüreðim
gözlerimde gözlerini ateþ bilip yanmýþým öylece
hiç ses etmemiþim
meðer ne çok kedermiþ
gözlerinin içinde tutuklu kalmak..!
lâkin sevmiþim iþte
her þeyden ve herkesten öte
sadece sevmiþim seni…
ama sen kendini sök düþlerimden
sök ve git þimdi!
yollarýn koynunda
baþýmý yaslayýp ölümün yamacýna
bunca acýyla yoldaþ olmuþken ben
sen kaç benim kalabalýðýmdan
ve bir intiharýn þafaðýnda
sesini sil þiirlerimden
olmasýn dönüþü gittiðin yolun
kalemi kýrýlmýþ geliþlerin hükmünde
sonsuz bir gidiþle
unutmalara aç yüreðini,
yüreðini toparla yüreðimden
cellat bayramý asýlýþlarda
nasýrlý urganlar kuþanmýþ þiirlerde seyreyle yüzümü
ve zamana not düþsün akreple yelkovan
yüzün kalbimin ortasýnda
yalnýzlýk yazgýsý yemin olsun
ki belki arýnýp mezar kalabalýklardan
ben yine ben olurum…!
yaðmurlu bir gökyüzü akþamý
hani olur ya!
düþ yorgunu bir martý gelir de hatýrlatýrsa beni
“ziyan ömürler kucaðýnda
kendine has ölümler büyüten
bir deli çocuktu” dersin…
hadi git þimdi
git ki gözlerine “ayrýlýk” deðmesin...






Sosyal Medyada Paylaşın: