Gececil Kuşların Ürkmediği Aydınlık

Günlerimize
o ilkel sesleri karýþýr ya
gemileri annelerinden çok seven çocuklarýn
bir adam gelir ya
devinen bir sancýdýr artýk
gelir eski günlerden
ve uzar sanki uzar
ýrzýna geçilmiþ bir kahramanlýk.

Sinsi gülüþlerimizdir þimdi pis bir suda yýkanan
korkulardýr katar katar inenler gökyüzünden.
Ay sürekli yükselirse içimizde
çirkin ama güçlü bir tanrýya taptýðýmýzdandýr
ondan ki sýkýcýyýz bu eski ayaklarla
ondan ki ulu bir tiksintiye hazýrlanmýþýz,
Kemerlerimizdeki en güzel geyik ölüm.

Amakim? Ben miyim burda bir esrime mi
nedir bu kuþlarýn uçuþunda gördüðüm?
Aptalca beklerim o hiç sökmeyecek þafaðý.
Oysa yüreðimden akan o derin suda
kýrmýzýlar öylesine yýrtýlýr ki
siner kan,
huysuz kemanlar dolar þahdamarýma,
yansýr kin savaþçýlarý, gürül gürül ordular
utancýn köpürttüðü yanaklarýmdan.
Köz komamýþ ateþinden bize o adam
þimdi gülüþlerimiz yýrtýcý, gülüþlerimiz korkunç
aðýr, kara bir zýrh taþýdýðýmýzdan.

1963
Sosyal Medyada Paylaşın: