Davun

Uç benim boynumun soytarýsý
kirle her cemreyi bana doðru olan
unuttum güçbela soluyan perdeleri
dudaklarýmý ýsýrdýkça kabaran akþam
unuttum onu da.
Zaten bir taným deðil midir
tavsayan düþüp kalkmalara
hüznün hacanasý diye bildiðim akþam
bir taným deðil midir o kýyýsýz ellerimiz
fýrça çekmeye doðru ölümün bacýsýna
parmak atmaya doðru þiir okuyaraktan
aþk -bir taným deðil midir-
kusturucu güzellikler ardýndan.
Her taným bir aðý parçalýyor gibi çevremizde
azgýn atlar boþandýkça sesimin avlusundan
uç benim boynumun soytarýsý
dölle ovalý yüreðimi akarsuyunnan
göðsümde serinleyen akçýl kuþlarýn
esirgeyen baðýþlayan DÝRENME’nin adýyla
indir koynumun yýlgýsýný mor bulutlarýn ordan
indir, indir de
geceleyin dupduru bir iniltiyi
baðrýmdaki saðýrlýkla deðiþtirmeye doðru-
Fýrlamayýn, býktým tanýmlanmaktan.
Leþ yiyen akçýl kuþlarý sevrim çünkü
akçýl gçmen kuþlarý çünkü
çünkü özentisiz taþra yanaklarý
gibi çarþýlara ilþkin
firegili göklerin altýnda olmak gibi
yatýrlarý severim
paskalya tatilini.
Her taným zorlu kilitlerdir belki de
çaput yýldýzlarý aþka dayalý duran
uç benim boynumun soytarýsý
böðrümde avrupalý atlarý koþuþturan
aþkým, tanýmým, yanaþmam.

1964



Sosyal Medyada Paylaşın: