Bir çarýk, yorgun, umutsuz Dertli, duygulu bir çarýk Bir þehri kýyý sanmýþ ta Vurmuþ yollara kendini. Yýrtýk mý yýrtýk bir çarýk Kovulmuþ dokuzuncu köyden Bulmuþ gibi onuncusunu Atmýþ kollara kendini.
Giyilmiþ,, sevilmemiþ Dövülmüþ, övülmemiþ Sebil etmiþ ayak ayak Hep hep ellere kendini.
Þehri kucaklasa vermezler El açsa canlara görmezler Kahrýndan dert açmýþ da Sunmuþ kullara kendini.
Þu sokak, bu cadde, o han... Yeni çýkmýþ bir balýk sudan Neylesin, netsin...Þaþkýn Vermiþ sellere kendini.
Az gitmiþ, uz gitmiþ çarýk Yýllar yýlý adý hep "çarýk" Korkuluða çýkmýþ da adý Asmýþ dallara kendini.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Zeki Burdurlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.