Deniz parmaklaþýyor Sülünleþiyor Çalýyor, çalýyor topraðýn ses tellerini Bir ses... Þaþýrýyor insan, parmaklar mý tel Yoksa yeþil teller mi parmak.
Dupduru, pýrýl pýrýl bir mavimsi Mavi bir el, ipince parmaklar Dokunsan güzelleþirsin Ölmezleþirsin öpsen o parmaklarý Öylesine derin mavi o Öylesine ýlýk baygýnlýk.
Foça’nýn Ege’sinde parmaktý mavi el Ama deðil hiç deðil insan parmaklarý Renk musikisiyle Yürüyor insan gözlerine Bakýyor, sarkýyor insan bakýþlarýndan Habersiz ama hepsi gözlerindeki Ege’den.
Okþadým denizin parmaklarýný Ölümsüzlüktü, yaþatan Yeþillerden de bakmak isteðindeydi Deðiþtirecekti çiçeklerin tüm renklerini Ama ne yazýk ki Yüreklerindeki Ege’yi bulamayan kör insan parmaklar Onun yeþillikteki ruhunu öldürmek için Tüm kýyýlarda yeþillik bekliyordu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Zeki Burdurlu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.